Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Mijn dochter Rosa (13) weet al heel goed wat ze wil. Rosa wil op Twitter, Facebook en Whatsapp. Waarom? Omdat zij zeker wil weten dat ze niets mist van elke ademhaling van haar vrienden en vriendinnen. En behalve wat die vrienden en BFF’s -Best Friends Forever- meemaken wil ze ook weten wat zij allemaal tegen elkaar gezegd hebben en wat zij daarbij dachten en vonden. En vooral wil zij zich zeker stellen dat iedereen nog steeds positief over haar denkt. Lekker belangrijk! Om haar doel in dit leven te kunnen bereiken is zij heel vasthoudend. Elke dag opnieuw kleeft haar telefoon in haar hand. Niet even, niet drie keer per dag, maar de hele dag. Soms kijkt zij TV met één oog, eet zij met één hand, of praat zij met ons –uiteraard over haar ontelbare BFF’s- met één klein stukje van haar aandacht. Want de rest van de aandacht, het andere oog en de andere hand zijn met haar mobieltje vergroeid.
Elke dag hoor ik mezelf meerdere keren zeggen dat ze haar telefoon even weg moet leggen. Het is een verslaving, die over-communicatie van ‘de jeugd van tegenwoordig’. En mijn dochter is hooked. Vreselijk vind ik het! Gisteren was ik het helemaal zat. Glimlachend en tevreden ratelt ze voort op haar Phone, maar zodra zij die even los moet laten is zij chagrijnig, lusteloos en maakt ze ruzie met haar zusje Julia (11). Dat moet maar eens afgelopen zijn. Ik erger me daar al zo lang aan. Ik besluit -met een korte uitleg- al haar mobiele apparaten in beslag te nemen. Zij is boos. Heel boos.
De eerste uren liepen er vanochtend tranen over haar wangen. Ze wil contact. ‘Vandaag zijn Julia en ik jouw BFF’s’ meld ik vriendelijk bij het ontbijt. ‘Daar word ik dus echt ongelukkig van!’ snauwt ze me toe. ‘Ja, dat denk je nu’ zeg ik, ‘maar behalve dat wij er vandaag voor je zijn, zul je ook gaan voelen dat je meer bij jezelf komt. Door de rust. De ruimte die het je geeft. En bij jezelf is de beste plek waar je kunt zijn.’ ‘Ik ga me dus echt dóód vervelen vandaag!’ schreeuwt zij terwijl ze geërgerd haar hoofd naar achteren gooit. ‘Nee’, zeg ik geruststellend. ‘We hebben juist van alles te doen’.
We fietsen naar ons paard Spirit. We knuffelen haar, maken haar stal schoon en wandelden met het blije dier in de vrieskou. Rosa klaagt dat ze het koud heeft maar haar weerstand ebt langzaam weg. Daarna doen we boodschappen en Rosa kiest wat we eten. Ik geef haar een compliment over de frisse blosjes op haar wangen en haar fijne smaak voor de berg fruit die ze in de winkelwagen legt. Ze is nu vier uur verstoken geweest van ‘contact met de buitenwereld’. Bij thuiskomst drinken we thee en kijkt ze me vragend aan. ‘Wat nu?’ Ik stel wat creatieve activiteiten voor, waarvoor ik de materialen altijd in huis heb. Rosa wil sieraden maken. Op haar eigen kamer. Met de radio aan, knutselt ze zittend op de grond een prachtige ketting in elkaar, die ze vol trots komt laten zien. Haar gezicht is ontspannen en ze straalt. Ze is helemaal Rosa. Helemaal bij zichzelf. Ze ziet er gelukkig uit. ‘Ik wil een knuffel’ zegt ze dan lief en zacht. ‘Kom maar hier schat!’ zeg ik terwijl ik haar dicht tegen me aandruk. Ze kleedt zich daarna om en springt op de fiets om te gaan hockeyen. En lekker live te kletsen met haar teamgenootjes. Als ze thuiskomt, eten we een gezonde maaltijd, gaat ze lekker in bad en op tijd naar bed. En morgen? Dan houd ik haar telefoon nog steeds bij mij. Zodat ik weer zo’n lieve, gelukkige puber in huis heb!
zo vreselijk herkenbaar 🙂
Geweldig mijn dochter gaat ook de puber periode te gemoed!
goede actie, onze dochter van 12 gaat precies zo om met haar vriendinnen. Ook als ze bij elkaar zijn whatsappen ze samen met weer andere vriendinnen. Ik vind het wel lastig want ik gun haar ook wel vriendinnen. Hoe lang ga je dit volhouden?
Hoi Marijke, Goede vraag inderdaad. Hoe lang ga ik dit volhouden? Dat vroeg ik me ook al af. Het is best lastig om het anders aan te pakken dan de ouders van alle vriendinnetjes. Je wil ook niet dat je kind het gevoel krijgt dat ze ‘er niet meer bijhoort’. Maar de tijd die ze met vriendinnen doorbrengt is al groter dan de tijd die ik heb om haar ‘op te voeden’. Op school, feestjes en sportactiviteiten. Uit onderzoek blijkt ook dat de ‘peergroup’ -dus haar leeftijdgenootjes – op deze leeftijd een grotere invloed op jongeren uitoefenen dan de ouders. Die invloed is veel sterker geworden naar mijn gevoel, dan vroeger. Door het constante contact. Ik hoop zo dat ik door deze actie haar kan helpen meer bij zichzelf te blijven/komen. Vandaag is ze weer een uur gaan lopen met haar paard. Ze had dat lieve zachte kindersmoeltje, wat haar zo mooi maakt. Haar eigen energie. Gewoon echt wie zij is. Ik zei het tegen haar en ze zei dat ze dat zelf ook echt kon voelen. Dat ze zich fijn voelde. Ik weet dat ik weinig invloed meer op haar heb om haar mijn ‘mening’ op te dringen. Dat hoeft ook niet. Ik hoop wel dat ze hierdoor meer tijd krijgt om te voelen en ontdekken wie zij zelf werkelijk is. De afleiding door al het gekwetter staat dat in de weg. Dat voelt zij na twee dagen al. Ik hoop dat zij daar zelf voor gaat kiezen, want een langere tijd dat echt afdwingen helpt denk ik niet. Het is in elk geval het proberen waard!
Groetjes, Vivienne
Wat een mooi verhaal weer! Lastig he, al die apparaten. Ik erger mij aan constant gebruik van I-pad, Wii, televisie of, ‘desnoods’ tegenwoordig, de DS. Vriendjes worden uitgenodigd om op de Wii levels te halen die Yan moeilijk vindt! Dat vind ik echt idioot. Dat heb ik nu dus verboden, maar ik vind het echt lastig om de grens te bepalen. Ik wil ook niet bijvoorbeeld iedere dag een half uur afspreken en er dan met de wekker naast staan. Maar aan de andere kant, als je dat niet zo duidelijk afspreekt is het iedere dag gezeur en gejammer als de beeldschermen uit moeten. En dat hebben we dan dus ook. Ik denk dat je het goed gedaan hebt met die telefoons, jij bent een goeie moeder!
Lieve Suz, Dank je voor je reactie. Inderdaad helpt vaste afspraken maken wel heel veel protest voorkomen. Als de regel eenmaal ‘gewoonte’ is, hoor je ze er niet meer over, is mijn ervaring. Je zegt dat ik een ‘goede moeder’ ben. Dat vind ik fijn om te horen, maar dat geloof ik niet. Ik denk dat zoiets als een goede moeder niet bestaat. Je kunt soms dingen goed doen. Omdat je erbij stilstaat en er over nadenkt. Maar er zijn ook zoveel dingen die ik doe als moeder, waar ik niet trots op ben. We zijn allemaal ‘maar’ mensen en je neemt jezelf en je eigen zwaktes en gevoeligheden mee. Dat maakt dat je het eigenlijk nooit helemaal goed kunt doen. Maar we blijven gewoon telkens weer proberen er het beste van te maken toch?! Elke dag opnieuw!
Liefs, Vivienne