Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Bijna tien jaar geleden is het alweer toen ik ging scheiden. Eigenlijk heb ik er nauwelijks ooit iets over geschreven. Dat vond ik te moeilijk. Wilde graag alleen positieve dingen opschrijven. Achteraf gezien had ik misschien genoeg positiefs te vertellen daarover. De vader van Rosa (12) en Julia (10) is in alles anders dan ik ben. Dat maakt dat het vaak lastig is om elkaar te begrijpen. Maar het maakt ook dat we veel van elkaar kunnen leren. En dat hebben we gedaan. In één ding lijken we echter al die tijd al op elkaar. We zetten de kinderen op de eerste plaats. Scheiden een nieuw begin van een ander soort relatie.
De kinderen op nummer 1
We spraken af dat we er alles aan zouden doen, om de kinderen vóór te laten gaan. Ze niet te betrekken in onze twisten of negatieve gevoelens voor elkaar. En daar hielden we ons allebei aan. Al tien jaar lang. Dat is wat wij waarschijnlijk ook het meest waarderen in elkaar. Hoe gefrustreerd we zelf ook waren, we spraken nooit negatief over elkaar tegen de kinderen. Daardoor zijn zij nooit in een loyaliteitsconflict beland. Dat is bij dit grote verlies, de mooiste winst. Die hebben wij samen behaald.
Het voelt als een mislukking, dat gebroken gezin
Het voelt na al die jaren voor mij nog steeds als een mislukking. Dat ik mijn gezin niet bij elkaar heb weten te houden. Het voelt incompleet. Als een groot verlies. Wel heb ik er mee leren leven. En mijn best gedaan me zoveel mogelijk te verplaatsen in Michel, de vader van de kinderen.
De vader van mijn kinderen, niet ‘mijn ex’
Ik noem hem bewust niet ‘mijn ex’. Omdat we week in week uit met elkaar te maken hebben. Moeten communiceren. In liefde met elkaar om willen gaan. Ondanks de breuk. Dat voelt niet als ‘ex’. Dat voelt als een relatie, waar we allebei hard aan werken. Al tien jaar lang. En nog steeds elke week. En dat werkt. Onze relatie is zeer goed te noemen. We hebben elkaar sinds we niet meer samen leven nog beter leren kennen. Weten precies hoe we met elkaar kunnen communiceren, zonder elkaar te krenken. Maar we zijn geen ‘vrienden gebleven’ zoals je soms wel hoort. Er is altijd een bepaalde afstand.
LEES OOK: Scheiden zonder conflict? tips voor een vreedzame scheiding
Zwaaien met de kinderen
Als ik de kinderen breng voor het papa-weekeind, staat Michel met hen voor het raam te zwaaien als ik wegrijd. Maar ook als de kinderen geen zin of tijd hebben dat te doen, staat hij daar nog steeds elke keer. Met zijn grote handen zwaait hij me dan uit. Dat doet hij voor mij. Dat weet ik. Dat ontroert me elke keer weer. We vieren verjaardagen altijd samen. Ook als Michel jarig is, hangen er in ons huis slingers. En met kerst zijn we altijd een dag samen. We zochten jarenlang samen paaseieren en verzorgen nu samen ons paard. Dat doen we voor de kinderen.
De één koppig, de ander emotioneel
Met onze karakters zouden wij beiden zeker in staat zijn geweest een jarenlange oorlog te voeren. Michel is koppig, ik ben emotioneel. Er zijn na een scheiding momenten genoeg waar een ruzie kan starten. Maar zeg eens ‘ik begrijp je’ of ‘je hebt gelijk’. Dat doet wonderen. Het is een bewuste keuze, die iedereen kan maken. Je bespaart jezelf, elkaar en vooral je kinderen zoveel leed. Toon compassie, begrip en accepteer de verschillen waar je tijdens je huwelijk zoveel last van had. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag. Zo werd onze scheiding niet het einde, maar een nieuw begin. Van een respectvolle relatie en gedeelde vreugde en zorg voor onze kinderen. Dat gun ik iedereen! Vrolijk Pasen!
Vanaf vandaag kun je meer lezen over scheiden, alleenstaand moederschap en het vinden van een nieuwe relatie in de nieuwe rubriek ‘Mama alleen’ hier op mamas.nl.
Durf te Leven!
Vivienne Westerhoud
Hoofdredactrice www.mamas.nl
ik heb 1 keer in mijn leven een Bontan ontmoet die niet rechtstreeks familie was. Vandaar ik wel eens kijk op internet. jouw situatie las ik.
Fijn dat jij kracht put uit Jezus Christus.
Beste Joost,
Ik zou graag met je in contact willen komen, we hebben dezelfde achternaam!!
Groeten van Marjan
nog steeds heb ik er verdriet van zoals het bij ons fout is gegaan mocht ik ooit de gelgenheid krijgen had ik dit mijn verleden huwelijk over willen doen!
de vader van mijn kinderen werd alcolist (had ik dit ooit tegen kunnen houden? was het mijn schuld??) er waren veel dramatische ruzies daar door ook geweld! kon dit niet voor mijn kinderen verbergen helaas! de kinderen zijn met mij in therapie gegaan ik wilde ze zo graag weer gelukkig zien, deed er alles aan en ik zie me nog zwoegen de berg op naar Fornheze alletwee bij mij op de fiets! maar god wat was ik sterk want zij moesten weer leren vertrouwen te hebben!
ik wilde daarom met mijn kinderen verder, en liet hem achter, ging 40 uur werken en op donderdagavond hielden we gespreksavond met ons drieen. met heel veel liefde en hulp hebben we het gered, maar afspraken maken over de communicatie kon onmogelijk daar hebben zij veel van meegekregen zo jammer!
toen hun vader verzorging nodig had, en terminaal was ben ik er elke dag geweest en waste en sprak met hem en zaten hand in hand want we hadden het zo verkeerd gedaan, we hebben elkaar vergeving gevraagd,tot aan zijn dood bleven we bij hem en dat hebben mijn kinderen ook gezien, want toch was er die harmonie, de liefde wij bij hem op zijn bed! dit heeft heel veel goed gemaakt bij ons drieen een onuitwisbaar beeld, en wat ben ik dol blij dat wij er samen bij waren!
Lieve Joke,
Dank je wel voor je aangrijpende verhaal. Wat mooi dat je zelfs na zo’n moeilijke relatie het een mooi einde hebt kunnen geven. Lieve groet, Vivienne
Hoi Vivienne,
Bedankt voor je verhaal. Ik zit nu midden in een scheiding en ik herken zowel het gevoel van falen als de insteek om de kleine er niet onder te laten lijden. Het kost me soms veel moeite, maar je positieve verhaal helpt me om in het oog te houden wat ik graag zou willen. Dank je wel!
Beste Vivienne, ook ik ben gescheiden. Ik & mijn ex hebben samen ook maar 1 doel en dat zijn de kinderen en overigens ook de opa’s en oma’s zij hebben immers ook iet voor deze situatie gekozen. Mooi om te lezen dat het bij jullie ook lukt.
Sinds een jaar heb ik een nieuwe relatie ook hij heeft kinderen. Het valt niet mee om twee gezinnen bij elkaar te brengen we doen het dan ook heel rustig aan.
Vandaag toevallig in het zonnetje het boek in een keer uitgelezen van Margreet Feenstra “samengestelde kinderen”
Ben blij dat je het met onz wilde delen, ik snap je gevoel..maar zo te lezen zijn we niet de enige.
Fijne dagen,
groetjes francoise
Hoi Vivienne,
Een scheiding is natuurlijk altijd heel moeilijk maar wat ontzettend fijn om te lezen dat het wel goed kan! Bij mij gaat het net zo, mijn ex (ik noem hem alleen zo zonder onze zoon erbij) en ik kunnen nog heel goed door 1 deur omdat ook wij onze zoon het belangrijkst vinden. Ik zie om mij heen maar al te vaak dat het helaas meestal niet zo gaat en dat vind ik heel triest. Ik ben nog steeds heel dankbaar dat het bij ons echt goed gaat en wij zijn daar trots op.
Liefs Thea
hai Viviënne; als ik jouw verhaal lees dan word ik heel verdrietig over mijn eigen situatie. Ik heb namelijk geen enkel contact met de vader van mijn dochters. Mijn ex is iraniër en houdt er heel andere normen en waarden op na. Ken jij iemand die in een soortgelijke situatie zit; ik zoek eigenlijk lotgenoten!! liefs van Marjan
Hi Marjan, Ik ken zelf niemand. Maar wellicht dat jouw vraag hier wel andere reacties oproept van lotgenoten! Liefs, Vivienne
Hoi Marjan,
De vader van mijn zoon is ook Iraniër en ik weet soms niet of het zijn persoonlijkheid of zijn achtergrond of een combinatie van beiden is, dat de communicatie zo moeizaam maakt… We gaan soms tijden redelijk met elkaar om, maar het kan ook zomaar weer mis gaan en dan is er wekenlang een stroeve en ongemakkelijke communicatie als onze zoon van de één naar de ander gaat.
Mijn zoon begrijpt niet dat we zo’n ruzie niet gewoon uitpraten, maar dat is dus vrijwel onmogelijk met hem…
Groetjes, Karin
Wat een prachtig en ontroerend verhaal.
Een huwelijk is één vorm om een relatie te hebben.
De vorm die jullie hebben nu is een andere.
Ik vind ze allebei mooi.
Ook hele fijne Pasen gewenst.
Hartelijke groet!
dag vivienne, zo hebben wij het ook gedaan! mijn kinderen zijn nu 24 en 23, wij gingen uit elkaar toen ze 7 en 8 waren. we hebben net als jullie de gekwtetstheden opzij kunnen zetten en het belang van de kinderen voor laten gaan. de 1e avond konden ze niet slapen, pappa was weg. ik heb hem gebeld of hij ze welterusten kwam zeggen. dat deed hij. volgende avond zelfde verhaal, huilen! ik belde weer, kom je ze onderstoppen? hij kwam en voor de kinderen was dat zo veilig. pappa en mamma, die veilige basis bleef, ondanks 2 huizen. nieuwe partners kwamen, wij deden samen de schoolbezoeken en de verjaardagen en sommige feestdagen ook. lastig? soms. maar met hem kon ik trots op onze kinderen zijn, hij was en is een supervader. nog steeds. nu eten we soms met elkaar in de stad. hij is ZO anders dan ik, zijn nieuwe vrouw past hem zo goed en mijn man past zo goed bij mij. en de kinderen? die gedijen bij al die vrolijke doorelkaar-families. ze krijgen van iedereen het beste mee en ik had dit NOOIT zo verzonnen, maar het is goed. dank je vivienne, voor deze eerlijke column. maria
Mooi Vivienne! Wat is nu eigenlijk belangrijker dan liefdevolle, warme & respectvolle relaties. Fijne paasdagen met zijn allen!