DROMEN bestaan!

door: Astrid Geel, www.spiegeltueel.nl.
Soms is een kleine gedachte genoeg om een droom waar te maken. Ik maakte het deze week mee. Een vriendin van mij heeft een Indonesische schoonmoeder. Je kunt je er vast wel wat bij voorstellen. Zo’n klein, ogenschijnlijk fragiel licht getint vrouwtje met van dat mooie lange haar in een knotje op haar hoofd. Niet erg nadrukkelijk aanwezig en als ze praat, doet ze dat rustig en zachtjes. Lang geleden vanuit Indonesië naar Nederland gekomen. Natuurlijk door dit verleden, maar ook door haar karakter heeft deze vrouw dromen die ik herken. DROMEN die ze nog steeds op 65 jarige leeftijd aan het waarmaken is.

Ik deel haar dromen om mensen met elkaar te VERBINDEN en kinderen trots te laten zijn op hun culturele achtergrond. Zij begrijpt als geen ander hoe moeilijk ik het vond om vier jaar in een land als Marokko te hebben gewoond, met zo’n andere cultuur en waarden en normen. Zij begrijpt ook de vrouwen die uit landen zoals Marokko naar Nederland zijn gekomen en moeilijk kunnen wennen aan onze waarden en normen. Het was er tijd voor om onze ervaringen en onze dromen bij elkaar te brengen.

Dus bedachten we een PROEVERIJ op de basisschool van mijn kinderen, waar ook haar kleindochter naar toe gaat. Ongemerkt zitten er aardig wat nationaliteiten op deze school, echter de moeders van deze groep kinderen waren nauwelijks zichtbaar. Wilden ze niet helpen? Hadden ze geen tijd? Of voelden ze zich er niet thuis? Er zullen vast allerlei redenen te bedenken zijn, maar ik was vastberaden om ze er bij te betrekken. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan, wat was het leuk.

Heel wat uren voorbereiding zijn gaan zitten in die ene middag. Die twee uurtjes op woensdagmiddag dat er veertien tafels in onze grote aula stonden met daarop het eten, vrijwillig klaargemaakt door familieleden van kinderen op onze school. En het waren niet eens alleen maar MOEDERS die er achter stonden, een vrije dag hadden opgenomen en vertelden over hun gerechten. Er waren VADERS, die ook verlof hadden. En die later ook de bordjes van de kinderen stonden af te wassen. Van alle kanten werd aangeboden om mee te helpen.

De KINDEREN mochten deze middag PROEVEN. Met een speciaal bedachte speurtocht gingen ze langs de diverse landen en provinciën. Ondertussen was er muziek uit Brazilië, Afrika en  Servië op het prachtig versierde podium vol met Perzische tapijten. We lieten de kinderen hun ogen dicht doen en samen droomden we dat we op de souk in Marrakech liepen, honger hadden en bij Fatima couscous aten. We gingen door naar het prachtige Drenthe, met dat mooie landschap en die schapen. En aten in Westerbork bij oma Jenny bruine bonen met spekjes. En voordat we het doorhadden waren we op het strand in Brazilië aangekomen, was het heerlijk warm en aten we verse gebakken maiskoekjes.

De middag vloog voorbij. Ouders, kinderen, opa’s en oma’s, juffen en wij hadden het samen naar de zin gehad. We hadden geproefd en waren verbonden omdat we allemaal één zijn. Veel meer dan we ons beseffen. Ik ga door met DROMEN dat het ooit gaat lukken in Nederland. Verdraagzaamheid, SAAMHORIGHEID. Het moet mogelijk zijn. Het hoeft niet allemaal vandaag. De van oorsprong Indonesische schoonmoeder van mijn overigens Italiaanse, maar in Duitsland opgegroeide vriendin, maakt haar dromen nog steeds, terwijl ze dus 65 is. Rustig en kalm zoals ze is, maar niet minder gedreven en doelgericht. Het geeft mij een prachtig voorbeeld om te volgen, om niet alleen nu maar ook op latere leeftijd nog dromen en doelen te hebben.

Ons gezamenlijke doel van die middag was geslaagd.  Kinderen mochten trots zijn op hun culturele achtergrond en dat kunnen wij ze leren. Of ze nu uit Limburg komen of uit Afghanistan. DROMEN BESTAAN!

Astrid Geel

Deze column gaat over Joyce Radesey. Een bijzonder inspirerende en betrokken vrouw met een missie uit Eindhoven. Meer informatie vind je op haar website www.indisch-atelier.nl.