Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door Astrid Geel.
Misbruik staat weer volop in de belangstelling. Vaak schrikt men op als er een grote zedenzaak aan het licht komt, maar voor veel kinderen is het dichterbij dan een artikel in de krant of een item bij het journaal. Voor deze kinderen is er niemand die over hetgeen hun is aangedaan of nog steeds wordt aangedaan praat. Zelfs niemand waar ze mee kunnen praten. Ze leiden in stilte, op dit moment of jaren later als degene die ze aanraakte niet meer in de buurt is en ze zich niet meer geïntimideerd of bedreigd voelen. Het zijn nl. vaak familieleden die kinderen ongewenst aanraken en dat taboe doorbreken door er wel over te praten is zelfs voor volwassenen zo lastig, laat staan voor kinderen. Helaas weet ik er alles van, ik heb het zelf meegemaakt.
Wat er exact is gebeurd en door wie is voor mij niet meer belangrijk, wat ik wel graag wil delen is de impact die het op een kind heeft, geestelijk en lichamelijk. Je sluit je af, de tijd staat ineens stil en je bent je heel bewust dat je niet langer veilig bent. Pas nu op mijn 42e lukt het me om ’s nachts goed door te slapen, maar ik voel me dan ook beschermd door mijn man en onze twee honden. Toch moest ik lang een mentale drempel over als mijn man op reis is en het tijd werd om te gaan slapen. Toen ik nog geen kinderen en honden had dwaalde ik hele nachten door ons huis als ik alleen was. En nooit durfde ik de vinger op de zere plek te leggen, laat staan te delen waarom ik zo’n angst had. Wat mij als kind was aangedaan. Pas sinds kort slaap ik ’s nachts “gewoon” door, maar daar heb ik heel hard aan gewerkt. Voor mij het bewijs dat alles gehealed kan worden.
Ook op sociaal vlak. Doordat je niet kunt delen, maak je ook anders contact. Je geeft jezelf als het ware niet helemaal. Een stukje van jezelf blijft achter een veilig muurtje staan. Natuurlijk merk je dat terug in het contact met anderen. Ik ervaar nu pas hoe heerlijk het is om helemaal mezelf te kunnen zijn. En zelfvertrouwen te hebben, ook lichamelijk. Op volwassen leeftijd liep ik twee keer tegen een arts aan die misbruik maakte van mijn onzekerheid en me aanraakten op plekken die ik niet prettig vond. En tot mijn schrik stond ik dan weer met mijn mond vol tanden. Zo gaat dat met mensen die misbruik maken van een situatie, waarin kinderen, vrouwen (en ook mannen) zich niet sterk genoeg voelen om van zich af te bijten.
Wat ik heb geleerd is dat veiligheid niet vanzelfsprekend is, net als je kinderen met zelfvertrouwen en met plezier lichamelijk contact (knuffelen, samen in bad) op te voeden. Ondanks dat ik het niet gekregen heb, heb ik het wel doorgegeven. Daar ben ik best trots op, het is dus wel degelijk mogelijk om te herstellen van ongewenst lichamelijk contact en het zelf anders te doen. Eigenlijk ben ik heel bewust het proces om los te laten aangegaan, zo af en toe best eng en lastig. De wereld is niet eng, sommige mensen zijn onbetrouwbaar, leren wij onze kinderen. (Ja, daar heb ik heel wat jaren aan gewerkt om niet alleen te zeggen, maar ook te geloven!) En om die te herkennen kun je beter leren op je intuïtie te vertrouwen, je onderbuik gevoel. Dat leer je alleen als je mag voelen, je de ruimte krijgt om te bewegen. En voor jezelf op mag komen, je nee mag zeggen. Ook tegen je ouders. En als er geluisterd wordt, zelfs naar je kleinste twijfel.
Dat wil niet zeggen dat je altijd je zin krijgt, maar wel dat je gehoord wordt, serieus genomen wordt. Dat je je verhaal mag doen. Hoe klein ze ook zijn. Kinderen voelen dat. Zo heb ik dat altijd gedaan, zelfs op de peuterspeelzaal. Ik kreeg te horen dat ze er door heen moesten gaan. Het huilen zou vanzelf wel ophouden. Volgens mij krijg je daar hele onzekere en zeker geen veilig gehechte kinderen van. Ze houden op ja, omdat ze niet worden gehoord. Dus waarom zou je dan nog wat zeggen? Je geest legt zich ervan zelf bij neer, na enige tijd.
Kinderen hebben ons zo nodig. Dat we goed opletten, ze leren volwassenen te vertrouwen, maar niet naïef te zijn. Het begint bij ons. Wees niet naïef, misbruik komt zo veel voor. En echt niet bij asociale mensen. Gewoon, ook bij jou of bij mij om de hoek. Dat maakt het ook zo lastig en maakt openheid en weerbaarheid zo belangrijk. En betrokkenheid. Drie ingrediënten waarmee mensen met slechte gedachten geen ruimte kunnen krijgen. Daarom, hoe lastig ik het ook vind, schrijf ik er over. In de hoop dat er meerdere verhalen zullen volgen. Het is nodig dat we er in alle openheid over blijven praten en schrijven, zodat die kleintjes die het nu nog overkomen niet in de schaduw blijven zitten.
Astrid Geel
Goed geschreven stuk. Ik sta naast je als taboedoorbreker. Heb een boek geschreven over mijn hervonden herinneringen van seksueel misbruik binnen het gezin. Hoe meer mensen er open over zijn hoe meer het zichtbaar wordt. Aan het einde van mijn boek zeg ik: “Al is er maar een lotgenoot die door mijn boek te lezen ziet dat je erbovenuit kunt stijgen. Je bent meer dan je trauma”.
Dank voor het delen Astrid.
met hartegroet van Hanny Lynch
boek:*Als het hek van de dam is….over dromen en incest.
Astrid,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Het is heel herkenbaar voor mij. Door jouw verhaal valt er voor mij weer iets op zijn plaats met betrekking tot mijn eigen misbruikervaring.
Pas sinds een paar jaar kan ik me weer herinneren wat er is gebeurd. Eerder waren er wel (fysieke) signalen, dromen, angsten, waardoor ik uiteindelijk met een therapeut op zoek ben gegaan naar de bron hiervan.
Als psycholoog weet ik dat het zo werkt bij traumatische ervaringen, deze komen meestal pas weer boven als je er aan toe bent om het te verwerken (meestal na 20-25 jaar). Ik ben blij dat ik nu weet wat er gebeurt is en zoals jij schrijft niets meer hoef te verstoppen van mezelf. Ik voel me nu een stuk vrijer.
Het heeft me ook aan het denken gezet. Het verbaast me namelijk dat ik niemand in vertrouwen heb genomen als kind. Het is nog zo’n taboe. Ik heb ook verschillende gesprekken hierover gehad met mijn ouders, die gelukkig goed reageerde en mij ook (emotioneel) steunde.
Die ervaring maakt dat ik vanuit mijn professie en ervaring graag ouders wil ondersteunen die hebben ontdekt dat hun kind is misbruikt. Als zij zelf aan de slag gaan met hun eigen angst, boosheid en verdriet als ouder, dan is er ruimte voor het verwerkingsproces van het kind als die er aan toe is en steun nodig heeft. Uit eigen ervaring weet ik hoe fijn het is voor de verwerking als een ouder er voor je kan zijn als je het nodig hebt. Dat hij of zij naar je verhaal kan luisteren zonder dat eigen emoties de overhand krijgen, zodat je je niet nogmaals in de steek gelaten voelt.
Als ik hierin iets voor iemand kan betekenen, dan hoor ik het graag.
lieve groet,
Marieke
De reacties zeggen genoeg. Angst, boosheid, verdriet, allemaal emoties die erbij komen kijken. Dat maakt het ook zoveel groter dan het gebeuren, zo lang geleden, alleen. Kan alleen maar zeggen dat ik het belangrijk vond en nog steeds vind om al die emoties een plek te geven. Zodat het in het verleden blijft. En ik het niet doorgeef aan een volgende generatie. Voor onze kinderen ben ik geen slachtoffer, maar hun moeder met een geschiedenis. Die gelukkig is en elke dag met ze knuffelt. Als er iemand is die mijn hulp kan gebruiken in dat proces, voel je vrij om contact op te nemen.
Helaas komt misbruik ondanks alle bekendheid die eraan gegeven wordt nog heel erg vaak voor! Ik hoop echt van ganser harte dat alle weldenkende volwassenen samen hun uiterste best zullen doen om misbruik tegen te gaan, en om weerloze kinderen in bescherming te nemen.Want wie moet het anders doen!!
Als volwassene zou je al weerloos zijn als je zoiets overkwam, laar staan als je nog maar een kind bent!!!!!
kippenvel en moord neigingen krijg ik altijd als het weer in het nieuws is kindermisbruik. Een van de ergste dingen die je als kind en ouder van dat kind kan meemaken. Mijn dochter was destijds 3 jaar wie het was weten we nog steeds niet, het was een oudere man met enge ogen en een hondje. Meer heeft mijn dochter niet kunnen vertellen maar al had ze wel kunnen zeggen wie het was dan was die man nog niet gestraft kinderen onder de 4 jaar worden niet geloofd door de wet vandaar dat zo een gek er zo makkelijk mee weg komt. mijn dochter heeft 3 jaar lang elke nacht liggen gillen en krijsen nee niet doen afblijven wil niet. na drie jaar is het gelukkig eindelijk wat minder geworden. het misbruik heeft 4 1/2 jaar geleden plaats gevonden maar heeft nog steeds invloed op ons leven. ze was die dag bij de oppas die haar alleen naar buiten liet gaan met haar eigen dochter van 9 hoe ze haar is kwijtgeraakt weet ik niet. ik hoop dat in de pubertijd alles goed zal gaan maar ben bang dat zodra ze haar eerste seksuele ervaringen heeft ze angstig zal zijn en verkrampen door het geen ze heeft meegemaakt. soms vragen mensen mij: wat zal je doen als je er achterkomt wie het geweest is. Als ik er ooit achterkom wie het geweest is dan maak ik hem kapot ik nagel hem aan de schandpaal in de hoop dat hij zich zelf van kant maakt. iedereen zal weten wat hij gedaan heeft en hoeveel pijn hij ons gezin heeft aangedaan. weet je wat misschien wel het ergste is dat je je eigen kind niet meer durft aan te raken en te knuffelen je wordt zo onzeker je wantrouwt iedereen ook elkaar.
Lieve Astrid,
Dankjewel voor dit artikel.
Het vereist veel moed om hierover te schrijven en je brengt het prachtig en pijnlijk onder woorden.
Het is goed om er over te praten, zodat de kleintjes/kinderen/tieners die het nu overkomt niet in de schaduw blijven staan. Maar zeker voor de volwassenen, die het hebben meegemaakt. En daar later nog last van kunnen hebben op allerlei verschillende manieren. In hun werk en privéleven. In contacten met anderen. Dankjewel voor je moed. Petje af!
Groetjes,
Wenda Verhoog
http://www.verhoogconsult.nl
het zijn niet steeds de mannen die ongewenst lichaamlijk contact zoeken.pas op voor grootmoeders. ze staan jammergenoeg steeds buiten verdenking.