Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Je hoort wel eens over reizigers die door de politie in een afgelegen streek van een exotisch land worden gearresteerd omdat ze een misdrijf hebben gepleegd waarvan ze niet eens wisten dat het bestond. Bijvoorbeeld omdat wat ze deden in hun eigen land helemaal niet verboden is. Sommige van deze ongelukkige toeristen zijn vast wel ergens schuldig aan, maar het valt niet te ontkennen dat er op de wereld vreemde wetten en regels bestaan.
Je vraagt je misschien af of dat dichter bij huis ook zo is, bijvoorbeeld in Parijs. En ja hoor, voordat je een hotel in Parijs boekt of een stedentrip naar de Lichtstad overweegt, kun je misschien beter eerst de soms bizarre Franse wetgeving bestuderen. Hieronder een paar voorbeelden, die overigens bijna allemaal voor heel Frankrijk gelden.
In Parijs is het niet toegestaan om met je hand onder de rok van een vrouw te lopen, maar mag je in de metro volkomen legaal borsten aanraken. Er wordt niet bijgezegd van wie die toegestane borsten zijn; misschien mag je alleen die van jezelf beroeren.
Verder wordt in Parijs een asbak als een dodelijk wapen beschouwd. Dit lijkt me terecht, vooral wanneer die asbak de vorm van de Eiffeltoren heeft of van de gelijknamige toeristische attractie omlaag wordt gegooid.
In Frankrijk is zoenen in de trein verboden. Om een of andere reden denk ik dat dit verbod nogal vaak overtreden wordt. Een verplichting is juist dat op de Franse radio 70% van de muziek tussen 8 uur ’s morgens en 8 uur ’s avonds van Franse artiesten moet zijn. Wie zou dat controleren? Dat moet weliswaar een makkelijk baantje zijn, maar met lange werkdagen.
Het is in Frankrijk ook illegaal om je varken de naam Napoleon te geven. Klaarblijkelijk is de wet sinds 1815 niet meer geactualiseerd, want De Gaulle, Pompidou, Giscard d’Estaing, Mitterrand, Chirac en Sarkozy zijn geen verboden namen. Ik twijfel over Le Pen (Jean-Marie en Marine).
Verder is het zo dat als een Franse sporter niet voor het nationale team uitkomt, hij of zij kan worden uitgesloten van het spelen voor zijn of haar club. Het vaderland gaat voor alles: allons, enfants de la patrie!
Er is – nu komen we echt buiten Parijs, maar goed – een Franse stad waar iemand niet binnen de gemeentegrenzen mag overlijden zonder dat hij of zij een graf heeft gereserveerd op het kerkhof. De gemeenteraad wist wel dat dit een rare regel was, maar nam hem toch aan om het principe duidelijk te onderstrepen.
Rare jongens, die Galliërs, zeggen wij vrij naar Asterix.
