‘Vrouwen zijn ambitieloos’

Ik ben zelf een man (en dan mag ik natuurlijk in onze samenleving nooit een kritische mening hebben over vrouwen, jammer, ik doe het lekker toch) Ik zag haar een week geleden bij Pauw en Witteman en ze verpletterde werkelijk met haar eerlijke kijk op onze samenleving na 50 jaar feminisme! Wel, het is eigenlijk geen “kijk” erop, want ze komt hoofdzakelijk met feiten. Er word vaak verzwegen dat vrouwen het tegenwoordig soms beter hebben als mannen in onze samenleving, en eigenlijk vaak helemaal niet in een slachtoffer-rol passen zoals dat in onze media vaak word weergegeven(de grote boze egoistische man versus de goedbedoelende onschuldige vrouw). De werkelijkheid ligt namelijk zo langzamerhand heel anders. Ik zie een vrouw helemaal niet als slachtoffer, maar als een gelijke. Wel, een gelijke die een voorkeursbehandeling krijgt.

Ik denk dat Marike een voorloopster is op een tijdperk waarin vrouwen ECHT kunnen bepalen wat ze willen en mannen hopelijk meer gewaardeerd worden in onze samenleving. Dit laatste hoop ik tenminste, ik voel me vaak ondergewaardeerd puur omdat ik een man ben. Ik vertel dit nooit aan anderen(omdat het niet sterk overkomt, wat je geleerd word als man in onze samenleving, en ja, vrouwen hebben daar een erg belangrijke rol in) en ik denk dat veel andere mannen dat ook niet doen, uit schaamte om zwak over te komen. Alleen als ik 1-op-1 met vrienden ben durven ze erover te praten en komt er vaak uit dat ze ook problemen hebben met hoe mannen worden behandelt in onze maatschappij tegenwoordig. Maar nogmaals, mij zul je dit nooit en te nimmer in de openbaarheid zien vermelden. Er is geen ruimte in onze samenleving voor problemen van mannen die veroorzaakt worden door vrouwen. En een man voelt zich zwak (wat dus aangeleerd is) als hij openbaarlijk zijn problemen uit.

Nederlandse vrouwen hebben geen andere genen dan vrouwen in de rest van de wereld; het lijkt mij dus onzinnig om te zeggen dat Nederlandse vrouwen van nature ambitieloos zijn. Er moet dus echt een andere verklaring zijn voor het niet doorstromen van vrouwen in organisaties en voor het kiezen van deeltijdbanen door vrouwen. En bovendien het is van belang voor het bedrijfsleven dat we ook de vrouwelijke talenten benutten, vanwege het tekort op de arbeidsmarkt, het inbrengen van andere perspectieven en om aansluiting te vinden bij een grotere groep klanten. Daarom moeten we ons blijven inzetten om vrouwen meer aan het werk te krijgen en te houden. Doelstellingen daarvoor helpen. Een manager zal overigens nooit een vrouw kiezen alleen maar om zijn doelstelling op dat gebied te behalen. Hij of zij heeft namelijk ook nog andere doelstellingen en zal dus hard op zoek gaan naar de beste (vrouwelijke) kandidaat voor zijn/haar vacatures.

Mirjam ten Cate, Proxx Company, www.proxxcompany.nl

Ik hen nml de enorme ambitie om te streven naar respect en gelijkwaardigheid!

Ik werk minder dan mijn man. Hij is meer gepassioneerd door zijn werk en ik vind het fijn om wat meer tijd met de kinderen te zijn. Ik werk voor het geld, maar vind het niet erg! Had ik meer passie voor een vak dan was het misschien andersom. Emancipatie kan je naar mijn idee niet aflezen enkel alleen aan het feit hoeveel vrouwen er fulltime werken.
Voor mij betekent emancipatie dat je op basis van gelijkwaardigheid en respect met elkaar een manier zoekt om je leven in te delen. En of dat nou fulltime werken, parttime werken of niet werken is, het gaat er om dat een vrouw respect krijgt en als gelijke behandeld wordt. Dat zie je niet aan haar baan of inkomen!

Ben het helemaal met Hanneke Z eens. Om aan het moederschap én een baan te beginnen moet je juist ambitieus zijn. Daarnaast nog een beetje studeren en alle (dus 100%, niet parttime) uitjes-meetings-congressen etc van je werk bezoeken: ik merk dat ik per uur een hogere ambitie aan de dag leg dan menig collega, alleen ik werk ´maar´ 24-28 betaalde uren. Nooit heb ik harder gewerkt dan de afgelopen 10 jaar, sinds ik ben gaan parttimen door de komst van onze kinderen. Mijn ambitie wordt nu verdeeld over de kinderen, mijn werk, mijn ontwikkeling en ons huis/ons sociale leven. Dat brengt versnippering, waardoor mensen om je heen misschien kunnen denken dat je ´ambitieloos´ bent. Ze hebben het echter flink mis, en ik weet zeker dat mijn ambitie (net als die van vele parttime werkenden die er fulltime bij ´zorgen´) op lange termijn de maatschappij volwassenen oplevert die goed opgevoed, productief en gelukkig zijn, en daarmee eindeloos meer brengt dan een gevulde pensioenpot. Jacqueline (mama, vrouw, medewerker, student, klassenmoeder, vrijwilliger, schoondochter etc).

Een baan voor 24 uur als architect ? Tot nu toe nog niet gevonden!!! Veel sollicitatiegesprekken heb ik al gehad maar….een moeder? van een kind ? Misschien binnenkort een tweede kind? Slechts 24 uur per week willen werken? …….Het antwoord is duidelijk…

Hebben jullie vorige week de HP/de tijd gelezen? Met een prachtig artikel van Fleurs Jurgens over de rol van het gezin en de mama in onze samenleving. Een zeer ondergewaardeerde rol! In mijn praktijk spreek ik mama’s die zich zo hard inzetten voor hun gezin. Mooi om te zien. Natuurlijk botsen zij dan tegen de vraag op: hoe kan ik daarnaast ook betaald werk doen? Binnen de tijden die ik wil? En wat wil ik dan eigenlijk doen? Benoem je talenten en gebruik ze, mama’s! Meer lezen? Kijk op www.vrouwenwerken.nl. Wenda Verhoog-Flier.

De artikelen in Elsevier van Marike Stellinga zijn vaak zeer vrouw-onvriendelijk. Wat was ik blij met de reactie van Vivienne in de brieven-rubriek! Het gaat er inderdaad om te kijken wat vrouwen al allemaal WEL doen. Kijk bijvoorbeeld naar hun talenten voor zorg, voor organisatie, voor verbindingen leggen en contact maken. De ene vrouw doet dit als mama, de andere vrouw doet dit vanuit haar eigen bedrijf of vanuit haar werk en veel vrouwen combineren deze dingen. En dat gaat goed als je je eigen keuzes maakt en de dingen doet die bij je passen.
Leven vanuit je eigen talenten en vanuit je eigen kracht. Kort door de bocht artikelen over “ambitieloos” zijn van vrouwen leg ik voortaan maar terzijde. In mijn praktijk als coach kom ik ze niet tegen en ik zie ze ook niet om me heen! Meer lezen? Vrouwenwerken.nl

Zo vaak lees en hoor ik over de ‘on’mogelijkheden van werk in combinatie met kids. En over het feit dat je als moeder moet leren omgaan met de beroemde spagaat. Vanuit mijn ervaring als coach (en ook als moeder van 3 meisjes) zie ik dat het wel kan. Al veel vrouwen hebben deelgenomen aan het 1-op-1 programma ‘moeder zijn en carrière maken’ en steeds blijkt dat de belangrijkste voorwaarde hiervoor is, dat je een ‘keuze’ maakt. Als je je drijfveren hebt onderzocht waarom je graag werkt, of graag bij de kinderen bent dan los je het probleem van het schuldgevoel op.

Een voorbeeld: als je in een baan zit waar je geen energie van krijgt, lijkt de oplossing al gauw dat je dan ‘liever’ voor je kinderen thuis zorgt. Eenmaal thuis blijkt dat niet zaligmakend. Omdat de keuze is voortgekomen uit onvrede over je werk, en niet de diepere drijfveer om liever fulltime voor de kids te zorgen. Dan ontstaat er vanzelf een ontevreden en onvoldaan gevoel thuis. Niemand wordt daar blij van.

Mijn advies: eerlijkheid naar jezelf, niet een beetje, maar 100%. En mocht blijken dat je ook gewoon graag verder wilt met je carrière, dan is de praktische kant qua opvang ook zo geregeld. Werken met hart en ziel levert in werk en privé ook veel energie op!

Geniet ervan!

Caroline Serré

Wordt het geen tijd dat we de betekenis van de begrippen “carriere” en “ambitie” eens opnieuw tegen het licht houden? Want ze zijn nauw verbonden met het hoog opgeleide mannenwereldje op de werkvloer. Daar kunnen lange werkdagen en ambitie aaneengesmeed worden tot een glansrijke carriere. En voor vrouwen met emancipatie-drang betekent dit vaak niets meer dan zich in dat wereldje naar binnen knokken en er een halfslachtig salaris en dubbele dagtaak voor terugkrijgen. Veel vrouwen beseffen dat heel goed en vragen zich terecht af of dit het waard is. Daarbij is voor de meeste mensen niet eens een succesvolle carriere weggelegd. Ze blijven ergens halverwege hun kunnen steken want boven aan de top is de spoeling dun. En ook dat beseffen de meesten heel goed. Ze maken er dus het beste van en wegen hun salaris af tegen hun vrije tijd. Ondertussen blijven we wel de werkvloer en het loonstrookje als maatstaf voor ons hele leven gebruiken. Al het onbetaalde werk dat door moeders en vrijwilligers wordt verzet, staat in de algemene waardering gelijk aan…geen werk. Niet mee eens? Kijk dan eens naar je eigen gevoelens bij het volgende:
Stel, ik ben een huisvrouw, en ik werk met plezier afentoe aan iets dat een kleine bijverdienste oplevert. Vind je me dan een ambitieuze carrierevrouw? Vast niet. Stel nu eens dat ik daar een maandinkomen uit haal maar nog steeds tussen mijn kinderen mijn bureau heb staan. Dan ben ik waarschijnlijk een tikje ambitieus. Maar het wordt pas echt een carriere als ik een kantoortje open en daar mijn mijn bureau neer zet. Ja, dan werk ik ineens… Carriere maken doe je in de ogen van de meeste mensen alleen op een werkplek en ambities bestaan alleen als er een prijskaartje aan hangt. Daarbuiten hebben ze geen betekenis. Wordt het geen tijd dat we die onzin eens overboord gooien? Ikzelf werk de hele dag, huishouden, thuiswerk en kinderopvang in 1. Wie durft mij te vertellen dat ik mijn kids naar de opvang moet brengen en eens echt moet gaan werken om met mijn carriere de pensioenkas van de maatschappij te spekken? Want daar komt Marike Stellinga’s artikel toch wel een beetje op neer, niet waar? Volgens mij zijn Nederlanders helemaal niet lui, ze trappen daar gewoon niet in…

herstel (dames)bladen/pers.

Lieve dames, waar wonen jullie? Dan kom ik meteen in de buurt wonen! Het wordt tijd voor een tegenoffensief. Ligt het aan mij of worden we bestookt met, de vaak ongenuanceerde, mening van de zelfbenoemde ‘nieuwe feministes’. Zij doen wat wij nl volgens hen allemaal zouden moeten doen: op naar het glazen plafond! Niet meer in gebatikte geitenwollensokken maar Chanel mantelpakjes en op hippe hakjes. Op kop gaan Femke, Sharon, Neeli en de stoute vrouwen Heleen & Marlies. Zij nemen geen genoegen met dat baantje ‘erbij’. We zijn lui, houden onze hand op bij onze mannen en geven onze kinderen het slechte voorbeeld. Harde oordelen die steeds vaker de damesbladen vullen. Wanneer is het algemeen gedachtengoed?

Ik vind het artikel in de Elsevier over “ambitieloze” vrouwen schandalig. Ik heb de emancipatiegolf in de 70-iger jaren bewust meegemaakt en ik denk dat de zogenaamde rechten vooral nieuwe plichten zijn geworden. Werd je toen als werkende moeder met een sleutelkind nog met “scheve ogen” aangekeken, nu durft een moeder vaak niet toe te geven dat ze “niet werkt”. Ik denk dat in onze mannenmaatschappij een vrouw het nooit helemaal goed kan doen. Enerzijds wordt verwacht dat ze financieel zelfstandig is en carriere maakt, anderzijds draait ze in de meeste gevallen op voor de kinderen, het huishouden, het sociale leven van het hele gezin, etc. Veel vrouwen krijgen ook een stuk zorg voor hun ouders toebedeeld. De meeste vrouwen die ik ken hebben het razend druk omdat ze op zoveel verschillende gebieden moeten “scoren”.
Wat mij ook keer op keer verbaast is dat het net is of de zorg en opvoeding van kinderen en huishouden absoluut geen betekenis meer heeft, alsof het iets is wat je er maar “even” bij doet!

Het moederschap is (of je nu werkt of niet!) altijd een enorme opgave. Kinderen opvoeden en zelf ook nog een leven overhouden valt niet mee… Wie daaraan tegenwoordig nog durft te beginnen moet per definitie ambitieus ingesteld zijn!

ik vind het erg kort door de bocht om vrouwen als ambitieloos neer te zetten. Ik denk dat er heel veel moeders genoeg ambitie hebben maar dat helaas door de maatschappelijke omstandigheden gedwongen zijn een keuze te maken. Naast betere opvangmogelijkheden moet er ook een omslag komen bij de werkgevers. Deze zijn vaak vol vooroordelen jegens werkende moeders. Werkgevers zijn huiverig, moeders gaan naar huis als hun kind ziek is, nemen altijd vakantie op tijdens schoolvakanties en zijn niet flexibel. Met het feit dat je een moeder bent wordt geen rekening gehouden. Jammer want vroeger was het een volwaardige en door de maatschappij gerespecteerde baan. Tegenwoordig moet je het even tussen neus en lippen er bij doen. Ik vraag mij af wat dat voor lange termijn gevolgen heeft voor de ontwikkeling van de kinderen.

Ik erger me altijd enorm als ik weer eens zo’n ongenuanceerd betoog van Marike Stellinga lees in Elsevier. Ze vergelijkt appels met peren (NL met Amerika). Zegt dat vaders zielig zijn (ze werken + zorgen meer uren, maar waar bestaat die zorg uit, op het sportveld staan b.v. of de was doen?). En wie gaat er ’s nachts uit voor de kinderen en moet dan de volgende dag weer uitgeslapen aan haar carriere werken? Meestal is dat de moeder. Ook wordt inderdaad vergeten dat in het buitenland de schooltijden vaak meer op werkende ouders zijn aangepast. Bovendien zijn kinderen geen fietsen: je kunt ze niet zomaar ergens ‘stallen’. Veel kinderen vinden de BSO vreselijk. En laten de werkende moeder (vaders zijn daar vaak minder gevoelig voor) achter met een schuldgevoel. Misschien kan Marike Stellinga bovenstaande zaken eens onderzoeken.

Vroeger mochten moeders niet werken van hun mannen, nu moeten moeders werken – liefst full time – en het zijn met name vrouwen die dat roepen. Welke vrouw wil tegenwoordig nog kinderen? Het mag wel maar je geeft daar toch je ambities/carriere/dromen niet voor op? Je kunt het allemaal hebben: slimme kinderen, geweldige vent, top job, veel vrienden om gezellige uitjes/etentjes met thema mee te organiseren, de x-factor en ikbenvastnogwatvergeten, als je maar wilt! En daar zit hem nu juist de kneep. Wat wil je zelf eigenlijk? Laat je niets opdringen: durf je eigen leven te leven!

Ik ben het helemaal met Astrid eens!

Het is zo makkelijk om te zeggen dat vrouwen in het buitenland meer werken dan de nederlandse vrouwen. Wat vaak vergeten wordt is dat de schooltijden in andere landen ook niet hetzelfde zijn. Ik hoor vaak in gesprekken met buitenlandse vrouwen dat hun kinderen langere dagen maken op school. Misschien wordt het tijd om eens wat aan die “heilige” woensdagmiddag te gaan doen, zodat er een extra dag vrij komt waarop er gewerkt kan worden. In plaats van vrouwen die elke dag gewoon enorm hun best doen schuldgevoelens aan te praten. Denk creatief in plaats van negatief.

Ik denk dat veel vrouwen werken leuk vinden voor een stukje ontplooing van talenten die in het moederschap niet tot uiting komen, voor een zinvolle tijdsbesteding (in geval van al schoolgaande kinderen) en voor de centjes. Hun werkelijke ambities liggen in de opvoeding van de kinderen.