Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
Stelling van Carine Ex. Lees ook de fragmenten uit haar artikel in NRC op 27 dec 2004, hier onder ‘Werk Columns’
”Het sleetse `emancipatie’ is zo langzamerhand eenzijdig vereenzelvigd met betaald werk. Wie niet werkt naast het runnen van een huishouding en het opvoeden van kinderen is ongeëmancipeerd, zo laten we elkaar graag geloven. En hiermee wordt heel wat zelfvertrouwen gebroken.”
danielle 30 maart 2006, 18:34
Goh, emancipatie, bestaat dat woord nog? Dacht dat het inmiddels wel al afgebrokkeld was door al die (tiener-) meiden die er maar lustig bij lopen en alles doen om een man te behagen. En dan deze stelling………..alsjeblieft waar gaan we heen???
tereza 27 maart 2006, 20:17
Als alleenstaande moeder heb ik de keuze gemaakt part-time te werken. Het betekend minder geld maar er wel zo veel mogelijk zijn voor mijn dochter. Ik kan niet anders…mijn hart laat niks anders toe.
Speciale site voor dit thema! 24 januari 2005, 18:53
Er is een speciale site die ook voorstaat dat echte emancipatie vrouwen de keuze laat om thuis voor hun kinderen te zorgen of deel te nemen aan het arbeidsproces. Deze niet-commerciële site wil alle moeders een hart onder de riem steken. Je vindt hem op http://www.thuisblijfmoeders.nl
groetjes,
Nicole
Emancipatie=betaalde baan? Wat kortzichtig..17 januari 2005, 15:14
Het idee dat emancipatie net zoiets betekent als “het hebben van een betaalde baan” vind ik, om eerlijk te zijn, een belediging naar de werkelijke voorvechtsters van emancipatie. Emancipatie staat voor zoveel andere zaken: het kunnen hebben van een eigen mening, durven kiezen voor zaken die je werkelijk van belang acht (ook al is dat het be-eindigen van je dienstverband wanneer je moeder wordt), stemrecht voor vrouwen, mannen in “vrouwenberoepen”, veilig over straat kunnen zonder je angstig te voelen, je kinderen je diepste waarden en normen mee kunnen geven zonder hiervoor verantwoording af te moeten leggen, ga zo maar door.
doe wat je hart je ingeeft14 januari 2005, 10:15
ook ik ben gestopt met werken, nadat mijn zoon was geboren. In het begin is dit vreselijk, wennen maar na verloop van tijd was het fijn.
Als ik in bv. de zomervakantie langs de buitenschoolse opvang rij en zie daar kinderen die soms van 08.00 tot 18.00 daar moeten verblijven, dan krijg ik toch rillingen over mijn lijf. Ik zou er niet aan moeten denken!
Mijn zoon zit inmiddels op de middelbare school, mijn dochter in groep 6.
Ook ik kan dan weer gaan werken, dacht ik, want nu hebben ze me minder nodig. Tot nu toe is het tegendeel waar. Mijn zoon is meer thuis, dan toen hij op de basisschool zat. Er wordt bijna niet meer met vrienden afgesproken want er moet huiswerk gemaakt worden. En als hij dan om 14.00 thuis is, laat ik hem dan bv. tot 17.00 alleen , omdat ik ook aan het werk ben?
Ik kan dit niet en het lijkt mij ook niet goed!!
Dus zo eenvoudig is het allemaal niet, want straks komt er natuurlijk een dag, en dan kunnen ze wel zonder mij, maar dan zit er geen werkgever meer op mij te wachten, maar ja, dat is dan toch de keuze die ik gemaakt heb.
Als ik kinderen wil, zorg ik ook zelf voor ze.
Het is dus uiteindelijk, denk ik, een persoonlijke invulling en je moet je niet laten leiden door wat een ander vindt of zegt.
Als ik in bv. de zomervakantie langs de buitenschoolse opvang rij en zie daar kinderen die soms van 08.00 tot 18.00 daar moeten verblijven, dan krijg ik toch rillingen over mijn lijf. Ik zou er niet aan moeten denken!
Mijn zoon zit inmiddels op de middelbare school, mijn dochter in groep 6.
Ook ik kan dan weer gaan werken, dacht ik, want nu hebben ze me minder nodig. Tot nu toe is het tegendeel waar. Mijn zoon is meer thuis, dan toen hij op de basisschool zat. Er wordt bijna niet meer met vrienden afgesproken want er moet huiswerk gemaakt worden. En als hij dan om 14.00 thuis is, laat ik hem dan bv. tot 17.00 alleen , omdat ik ook aan het werk ben?
Ik kan dit niet en het lijkt mij ook niet goed!!
Dus zo eenvoudig is het allemaal niet, want straks komt er natuurlijk een dag, en dan kunnen ze wel zonder mij, maar dan zit er geen werkgever meer op mij te wachten, maar ja, dat is dan toch de keuze die ik gemaakt heb.
Als ik kinderen wil, zorg ik ook zelf voor ze.
Het is dus uiteindelijk, denk ik, een persoonlijke invulling en je moet je niet laten leiden door wat een ander vindt of zegt.
emancipatie en werk10 januari 2005, 20:02
Nadat ik mijn kinderen (een tweeling) heb gekregen, heb ik een tijdje geprobeerd om te blijven werken. De kinderopvang was niet in de eigen woonplaats (waar zowel mijn man als ik werkten) te regelen en we moesten uitwijken naar een dorp elf kilometer verderop (terwijl er aan het einde van de straat een kdv was). In het begin was het best druk om naast de zorg voor de jongens te werken, omdat ze ook s nachts nog een voeding moesten hebben. De één werd na de ander ziek en we hadden geen back-up. We besloten dat ik maar zou stoppen met werken. Mijn werkgever kon er niet mee instemmen als ik eerst 16 i.p.v. 20 uur zou gaan werken onder het mom van gelijke monniken gelijke kappen. Het was een weloverwogen keuze. Maar de kritiek van de buitenwacht was niet van de lucht: Je zult nooit meer werk vinden , In deze tijd hoeft het toch niet meer dat je thuis gaat zitten , Wat zonde van je studie , enz. Ik denk echter dat ik wel weer werk zal vinden, want het moederschap heeft mij zelfverzekerder gemaakt. Mijn studiekeuze was toch al een verkeerde keuze, en een plek voor een tweeling was niet zomaar te vinden op een kdv, dus dat je niet meer thuis hoeft te zitten in deze tijd valt nog te bezien. Bovendien zit ik niet alleen maar thuis. Ik doe van alles met mijn kinderen en koester ze en geef ze al mijn liefde en aandacht. Ze gaan nu net naar de basisschool. Ze gaan evenwichtig hun weg (als ze dat als kinderen al moeten zijn). Door onze keuze hebben ze een goede basis. Dat hebben kinderen waarvan beide ouders werken ook. Maar wij konden ze alleen die basis vanuit onze keuze geven (aan gestresste ouders hebben kinderen weinig). Dat mijn schoonmoeder elke kweer sneren geeft in de trant van: Dan stuur je Ellen toch aan het werk , In deze tijd kun je niet rondkomen van één inkomen , Als je ontspanning wilt, moet je maar gaan werken , doet mij pijn. Zelf moest ze thuisblijven. En vanuit haar perspectief vindt ze dat ik het nu anders moet doen. Maar wat als ik niet anders kan of wil. Ik wil enkel en alleen dat ik in mijn keuze gerespecteerd wordt. Maar daar kan ik slechts van dromen. Nu mijn kinderen op de basisschool zitten denk ik erover om weer te gaan werken. Mijn man neemt dan ouderschapsverlof en koopt verlof. We willen niet afhankelijk zijn van opvang. Maar ik wil dan alleen werken als ik vind wat ik echt leuk vind om te doen.
sommige vrouwen willen niet, sommige mannen willen ook niet..9 januari 2005, 16:28
Tja, de emancipatie….
Het is wel de bedoeling dat iedereen de KANS krijgt die rol te spelen die hij of zij wenst. Als je niet wilt werken als vrouw omdat je liever thuis blijft, so be it. En ik snap best dat sommige mannen helemaal niet zitten te wachten op een “thuisdag” elke week.
Moeten ze zelf weten.
Maar is het verstandig? Er lopen nog steeds veel huwelijken stuk….en als je dan opeens als vrouw in de bijstand komt (vanuit een 1,2,3 of meer modale situatie) is dat niet leuk.
Persoonlijk zou ik dan blij zijn als ik een vak of beroep+voldoende ervaring had om aan de slag te kunnen, waarmee ik mezelf kon bedruipen. En vaders die hun kids doordeweeks alleen slapend zien….wat voor band bouw je met ze op? Mij lijkt het dus niets, die traditionele verdeling. Maar dwingen om te veranderen door die suffe spotjes van de overheid, dat werkt natuurlijk niet.
Het is wel de bedoeling dat iedereen de KANS krijgt die rol te spelen die hij of zij wenst. Als je niet wilt werken als vrouw omdat je liever thuis blijft, so be it. En ik snap best dat sommige mannen helemaal niet zitten te wachten op een “thuisdag” elke week.
Moeten ze zelf weten.
Maar is het verstandig? Er lopen nog steeds veel huwelijken stuk….en als je dan opeens als vrouw in de bijstand komt (vanuit een 1,2,3 of meer modale situatie) is dat niet leuk.
Persoonlijk zou ik dan blij zijn als ik een vak of beroep+voldoende ervaring had om aan de slag te kunnen, waarmee ik mezelf kon bedruipen. En vaders die hun kids doordeweeks alleen slapend zien….wat voor band bouw je met ze op? Mij lijkt het dus niets, die traditionele verdeling. Maar dwingen om te veranderen door die suffe spotjes van de overheid, dat werkt natuurlijk niet.
