Loslaten in chaos

Als ik om me heen kijk zie ik zoveel moeders die alles in de hand hebben. Ze zien er piekfijn uit net als hun kinderen die rustig en op tijd op het schoolplein staan om vijf voor half negen. Ongelovelijk! Ik ren regelmatig hier de deur uit met ongekamde haren in een joggingbroek en kom er een paar minuten te laat in de klas achter dat mijn dochters hun tanden nog niet gepoetst hebben. Met haren die alle kanten opstaan neem ik dan afscheid van mijn meisjes die mij vrolijk uitzwaaien.

Ik lach en groet vriendelijk naar iedereen en loop met mijn hondje weer naar huis. Als ik dan thuis kom zie ik pas hoe ik eruit zag en moet dan wel eens lachen. Wat zullen ze van me denken? Heel eerlijk gezegd maakt me dat niet heel veel uit en zou ik het ook niet erg vinden als zij er een beetje om zouden lachen.

Chaos hoort bij mij. Het heeft even geduurd, maar ik heb het geaccepteerd. Ik kan erom lachen en ik zie dat het als een onderdeel van loslaten. Het idee loslaten dat alles perfect moet zijn. Dat geeft heel veel rust. Ik weet dat er ook veel vrouwen zijn die zich echt schamen als zij iemand thuis ontvangen als het een rotzooitje is. Ook dat heb ik losgelaten. Ik heb een hond die met vier voeten tegelijk de viezigheid naar binnen marcheert. Twee kinderen die het liefst in de modder rollen. En ik, ik doe alleen de afwas als ik er zin in heb. Soms staat het er de hele dag. Als ik in de huiskamer achter mijn computer zit, dan zie ik het niet. Als er onverwachts iemand aanbelt zeg ik doodleuk ‘let niet op de troep’ en ik voel al geen enkele schaamte meer. Het hoort bij mij, en ik schaar het in gedachten onder het kopje ‘verstrooid, chaotisch en artistiek’. Dat bevalt me wel. Ik hoef niet te zijn zoals het hoort. Ik mag zijn zoals ik ben.

Je zult je afvragen waarom ik er dan zo nadrukkelijk over schrijf. Dat komt omdat ik de laatste tijd wat vrouwen sprak met de wallen onder de ogen. Ze hebben kinderen die er altijd piekfijn uitzien. Ze hebben huizen om door een ringetje te halen. En ze hebben ook nog een baan. Ze strijken hun kleren en die van de kinderen en soms zelfs de lakens en handdoeken ’s nachts. Ze zijn moe. Altijd moe. Ik denk dat je ’s nachts moet slapen. Anders word je vanzelf moe. Wat vandaag niet afkomt, komt morgen en anders maar niet. In elk geval mag het niet ten koste van je nachtrust gaan! Ik geloof dat het nooit goed is voor een mens om zulke lange dagen te maken. Tenzij je bezig bent met jezelf, zoals dansen in Amsterdam, schilderen van je persoonlijke meesterstuk in je atelier of het op goddelijke wijze beminnen van je partner. Kijk dat zijn dingen waar je nog eens een nachtje voor over kunt slaan. De rest niet. Je hoeft echt geen chaoot te worden, maar beloof me alsjeblieft: ‘strijk nooit meer ’s nachts de was!’

Durf te leven!