Ballen

Ik moet iets bekennen. Iets waar ik niet erg trots op ben. En elk jaar -een paar weken voor kerst- doe ik het weer! Steeds neem ik me voor om rustig te blijven. Dit jaar lukte dat helaas weer niet! Het begint allemaal met het kopen van een kerstboom. Dat doen we met z’n drietjes.

We komen aan bij ons romantische kerstboom adres. Het is bij een landhuis. Vuurkorven branden, de paarden worden net uit het land gehaald en in het hooi spelen de kinderen. Iedereen krijgt wat drinken en maakt een praatje. We kiezen een mooie boom met kluit en rijden opgetogen naar huis. So far, so good!

Thuisgekomen staat de boom al snel. Rosa (9) helpt tillen en knipt het gaas eraf. Julia (7) wil de ballen van zolder halen en dan begint het. ‘Laat mij dat maar doen’ zeg ik. ‘Oke’ zegt Julia, en loopt wel mee. Rosa ook. Ik merk dat ik liever zelf de ballen doe. Ik wil het niet toegeven. Dat is heel ongezellig.

Ik hang eerst zelf de lampjes erin. Ondertussen rommelen Rosa en Julia in de ballendoos. ‘Wacht nou even!’ hoor ik mezelf geirriteerd roepen. ‘Mama, het zijn ook onze ballen!’ Roept Rosa terug. Het kan zo’n mooi moment zijn. Maar de sfeer is verpest. Door die stomme ballen. We verdelen het uiteindelijk wel eerlijk, maar we kibbelen de hele tijd over het wel of niet breken van de ballen. Mijn ballen!

Durf te leven & Vrolijk Kerstfeest!

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud