Vakantie

We hebben vakantie. Tenminste mijn dochters Rosa (9) en Julia (7) hebben vakantie. Eigenlijk werk ik stiekem door, maar daar merkt bijna niemand wat van. Mensen die mij deze week een mail sturen, krijgen wel antwoord, maar lang niet zo snel als normaal. Misschien een keer ’s avonds laat. Wat hier vakantie heet is voor mij een erg drukke werkweek omdat ik voor mijn dochters de schijn ophoud dat ik niets beters te doen heb dan hen vermaken. Dus ze spreken af met vriendinnetjes, we gaan naar de film, naar het zwembad en een sporttoernooi van school. Het is woensdagavond en ik ben bekaf. Maar toch heb ik alweer een paar mooie momenten in mijn zak kunnen steken in deze intensieve, afmattende week met kinderen.

De contrasten zijn zo mooi groot van wat die meiden al wél kunnen en wat niet. Ik kan bijvoorbeeld al jaren niet geloven dat het moeilijk kan zijn om je eigen rommel achter je kont op te ruimen. En zo sla ik telkens steil achterover als Rosa haar mond aan haar mouw afveegt tijdens het eten. Deze week was het nóg erger. We zaten aan tafel en Julia zit geërgerd naar haar mes te kijken. Er hangt een flinke klodder kersenjam aan en ze wil er mee in de pindakaaspot. Dat gaat natuurlijk niet. Dat snapt iedereen. Ze duwt haar mes in de richting van Rosa en zegt op gebiedende toon: ‘veeg jij deze eens even af’. Nog voordat ik kan reageren met ‘regel dat zélf even’ zie ik Rosa in een vloeiende beweging het mes aanpakken en langs de schoongewassen mouw van haar gloednieuwe vest vegen. Ik schreeuw het uit: ‘Ben je nu helemaal gek geworden? Je snapt toch wel dat dat niet de bedoeling is van je vest! Hoe moeilijk kan dat nu zijn?!’

In contrast zit ik ze de dag erna brei-les te geven. De dames zitten met serieuze smoeltjes de ene steek na de andere te laten vallen, maar zetten uren lang door. Julia heeft me die ochtend geholpen met schoonmaken. Ze sopte de trap, nam de stofzuiger ter hand en dweilde als toetje de keuken. Ze genoot ervan. Nu zitten we met breiwerkje tevreden te keuvelen over van alles en zetten er een lekker muziekje bij op. Het loopt tegen het einde van de middag en we krijgen trek. Ik heb nog tortilla chips en avocado’s. We krijgen zin in guacamole. Rosa kijkt me aan en zegt: ‘mam, blijf lekker zitten, ik maak de guacamole wel even’.  En ja hoor, ze schilt de avocado’s, snijdt een tomaatje fijn, perst een teentje knoflook, voegt een paar druppels citroensap toe, een kwakje crème fraiche, beetje peper en zout. Ze prakt het zooitje door elkaar en met een smoel alsof dat doodnormaal is keilt ze het bakje verrukkelijke guacamole op tafel en rukt met verve de zak tortilla chips open. Ze ploft op haar stoel en kijkt me verbaasd aan als ze ziet dat ik niet meer kan stoppen met lachen. Wat een portret! En wat heerlijk om er in de vakantie hele dagen naar te mogen kijken!

Durf te leven!

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud