Engel

Op dinsdagavond doe ik al jarenlang een uurtje bodycombat. Op de sportschool. Als ik echt mijn beste doe en er helemaal voor ga, dan zweet ik over mijn hele lijf en ben ik helemaal dood na dat uurtje. Mijn armen en benen doen dan pijn en de rest van de avond lig ik voor Pampus. Maar ik kan al een paar weken niet meer helemaal vol meedoen. Eerst deed mijn knie pijn, toen mijn armen. Daarna was ik te moe en tot slot verkouden. Ik was even bang dat bodycombat het niet meer voor me was.

Maar gisteren kreeg ik een teken. Er kwam een soort engel met een boodschap. Met lood in mijn schoenen stapte ik de sportzaal binnen. Maar toen we startten viel mijn oog op de jongen die schuin voor me stond. Een lange slungel van een jaar of 16. Hij was voor het eerst. Nooit zag ik een enthousiastere nieuweling. Hij hupste en sprong dartel van links naar rechts met ogenschijnlijke moeiteloosheid. Het was net meester prikkebeen, die ongecontroleerd zijn ledematen in de lucht gooide. Nét iets uit de maat. Het werkte op mijn lachspieren.

Even later zag ik zijn gezicht. Hij lachte aan één stuk door. Vrolijk keek hij rond terwijl hij roekeloos zijn magere lichaam heen en weer gooide. En toen hij zag dat ik keek, riep hij pff, poeh en ahh, om aan te geven dat hij het zwaar vond. Hij weet niet dat ik de hele les en zelfs de rest van de avond om hem heb gelachen. Zijn ongeremde kinderlijke enthousiasme maakte me ronduit blij. En het zware sportuurtje? Dat maakte ik moeiteloos vol. Dankzij deze jonge engel heb ik het plezier erin weer ontdekt!

Durf te leven!
Tot ziens op www.mamas.nl

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud