Geen paniek!

Ik woon in een wijkje waar iedereen nogal dicht op elkaar leeft. Ik hoor wel eens dat iedereen over iedereen praat. Gelukkig heb ik daar geen tijd voor. Ze praten ook over mij. Ik heb soms van die periodes dat mijn stem twee blokken verder te horen is. Dan gil ik tegen mijn kinderen en gooi ik met borden. Wel altijd netjes richting de gootsteen trouwens, want dat is handig bij het opruimen. En ook zeg ik altijd iedereen recht voor zijn raap wat ik van dingen vind. Dat is niet voor iedereen altijd even fijn.

Zo woont er een gezin wat alles altijd perfect voor elkaar heeft. Ze zijn geordend en netjes, hebben keurige kinderen die precies goed zijn opgevoed en ze weten op maandag al wat ze vrijdag zullen eten. Ze zijn spaarzaam, sportief en al jaren bij elkaar. Gewoon lekker zoals het hoort.

Als ik wel eens met ze praat over mijn alledaagse zaken, dan zie ik al een lichte paniek in hun ogen. ‘Hoe kun je zo leven’ hoor ik ze denken. Zo ongeordend, zo chaotisch, zo expliciet. Dan weer een nieuwe oude auto, dan weer een veel te jonge vriend. Een hond die niet zo goed luistert en kinderen die zeggen wat ze zelf bedenken. Help! Hoe kun je zo leven?

Sinds kort rijden we samen met nog twee gezinnen om de beurt naar hockey. En toen we de afspraak maakten zei die nette buurman dat het wel lastig is om met mij afspraken te maken. Ik snap hem wel. Ongestructureerde manieren van leven maken onbetrouwbaar, dat is zeker een soort wetmatigheid. Toch voelde het niet fijn en zei ik iets lulligs terug in de trant van ‘dat soort belevingen zijn heel persoonlijk en altijd wederzijds’. Iedereen keek me daarna vreemd aan. Ik probeer het me niet te veel aan te trekken. Zoveel mogelijk op mijn eigen manier te leven. Maar het deed me wel goed toen juist zijn dochter te laat kwam bij het verzamelen. En ik zei: ‘geeft niks joh, geen paniek, als ik een beetje doorrijd zijn we nog wel op tijd’.

Durf te leven!
Tot ziens op www.mamas.nl

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud