Verbinding

Alles is één. Wij zijn één met alle dieren en planten. Alles wat leeft. De aarde. Maar dat voelt lang niet altijd zo. We leven afgesloten. Maken contact via de computer. En ook al is dat geweldig, schept het een soort band. Het is geen echte verbinding.

Je bereikt elkaar en communiceert. Verbinden is anders. Dat verbonden voelen met de wereld, met de mensen in je leven is de reden dat je elke dag opstaat. De dingen doet die van je verwacht worden. En hopelijk de dingen waar je hart van gaat zingen. Die bijdragen aan de wereld waarin jij leeft.

Ik heb een vriend. Hij is alleen. Hij vraagt zich elke dag af waarom hij op zal staan. Heeft bijna niemand meer, omdat hij omviel. Psychisch in de war. Elke dag staat hij op, omdat hij besluit dat hij dat zelf wil. Elke dag start hij de dag op wilskracht. Niet omdat het vanzelf gaat. Niet omdat hij verplichtingen heeft. Hij heeft plannen, maar stelt ze uit. Vraagt zich af wat hij nu echt wil. En óf hij wel wil.

Ik hoor mijn dochter roepen. ‘Mam, mag ik..’ ‘Ja hoor, mag wel’ roep ik terug. Ik weet al wat ze vragen wil. Ze hoeft niets te zeggen. De hond likt haar ongevraagd aan haar zere hand. ‘Hoe weet hij nu dat ik daar pijn heb!?’ roept ze. Ze komt dichtbij me staan en pakt me stevig vast. ‘Ze hadden er geen twee van ons hoeven maken, mam. Wij zijn allemaal één’ fluistert ze op een magische toon in mijn oor. Ik realiseer me dat ik daarvoor mijn bed uit kom. Om die magie te voelen.

Die verbinding. ‘We zijn allemaal één.’ Blijf het voelen. Mijn lieve vriend. Ik houd je stevig vast. Blijf het voelen en sta elke dag op. Om de kleine wonderen te vieren.
En jij? Waar sta jij voor op?

Durf te leven!
Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud