Stap voor stap

Toen mijn Rosa (11) een baby was, had ik haar 24 uur per dag tegen me aan. In de draagzak, in een soort armgreep, hangend als een aapje, ondersteboven voor een boertje of bovenop me als we sliepen. Met haar neusje liefst bij mijn oksel, want die rook het lekkerst van de wereld. Vol liefde en bewondering keek het kind me de hele dag aan. Wat zij voelde, voelde ik en andersom.

Er is veel veranderd. Als ik uit een glas gedronken heb, raakt zij het niet meer aan: vies, smerig! Aanraking of kusjes zijn er alleen als niemand kijkt en dan liefst heel snel. En bewondering? Een paar jaar geleden was ze nog vol trots dat ik werd uitgeroepen tot ‘mama van het jaar’. Nu neemt ze niets meer van me aan. Sterker nog, ze schaamt zich zelfs af en toe voor me!

Toegegeven, ik kan me nogal overdreven gedragen. Daarom heb ik me ook voorgenomen me voortaan een beetje in te houden in het openbaar als Rosa erbij is. En zij? Zou zij zich inhouden? Soms schreeuwt ze ineens. De vreselijkste woorden. Op hysterische toon. En dan kijkt ze me aan alsof ik haar pijn heb gedaan. Ik doe mijn best te achterhalen wat er is. Maar íets is er niet. Zij is het ermee eens ‘de hormonen’ de schuld te geven. Zo leggen we haar gedrag een beetje buiten haar IK. Dat geeft lucht. Dan kunnen we er heel soms samen om lachen.

Ik kijk om me heen. Vraag me af hoe ik hier beland ben. Ik was een onzekere puber. Een ranzige student en daarna een middelmatige werknemer. Zonder veel vuur voor resultaat. Ik baarde een kind en mijn wezen veranderde. Ik snapte mijn doel. Niet alleen als moeder, maar ook in het grote geheel. Nu voel ik me soms wat overbodig. Als moeder. Toen ik laatst druk was hadden mijn dochters alvast gekookt. Heel lief, maar ook een gek gevoel. Ik moet op zoek naar andere energie. Niet alleen maar zorgen, meer samen delen. Dan word ik minder moe. En zij voelen meer waardering. En ook al mis ik soms intens dat baby-neusje in mijn oksel, ik maak vol goede moed de volgende stap.

Durf te leven!
Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud