Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Margriet Schmitz-Darwinkel, www.happyfamilylife.com.
“Werp je hart over de hindernis en de rest volgt vanzelf”, een mooie gedachte van Norman Vincent Peale, die je zeker in de tijd waarin we nu leven kunt toepassen bij het opvoeden van je kind(eren). Maar wat is dat dan en nog belangrijker misschien wel hoe doe je dat? Is het niet veel gemakkelijker gezegd dan gedaan? Zeker als zich een situatie voordoet waarbij je het gevoel hebt dat het uit de hand loopt met je kind en dat je in moet grijpen. Zou op zon moment je-Hart-er-over-heen-werpen, je het antwoord geven dat je zoekt? En wat zegt die hindernis je eigenlijk? Op welke overtuiging is deze gebaseerd? Mooie vragen om eens bij stil te staan en te kijken wat het Hart in opvoeding je kan brengen.
Als je je hart werpt over een hindernis betekent dat je naar of achter de hindernis gaat kijken. Wat ik daarmee bedoel? Als mens zijn we in staat om keuzes te maken in ons gedrag. En elk gedrag is een keuze. Geloof het of niet. Ik kan dus in een situatie verkeren, die ik ervaar als een hindernis en die er voor zorgt dat ik niet verder kan en niet bereik wat ik wil. Ik focus op de hindernis en de bijbehorende emoties en reageer vervolgens vanuit die emotionele gemoedstoestand. Herkenbaar denk ik wel voor velen van ons. Maar ik kan ook kiezen om als het ware afstand te nemen, even op de pauzeknop te drukken, goed adem te halen en te kijken met mijn Hart wat er nu daadwerkelijk aan de hand is. Wat speelt er? Waar gaat het nu om bij mij en bij mijn kind? Vaak zul je merken dat er “verliezen” of “gelijk krijgen” in het spel is. Het gaat dus niet meer om het respecteren van elkaars verschillen en om van daaruit naar een voor beide acceptabele oplossing te komen. Op zon moment is het dan interessant om te kijken waar je op dat moment van overtuigd bent en waar die hindernis voor staat bij jezelf.Uit de praktijk
Bij een van de deelnemers van de workshop “Opvoeden vanuit het Hart”, deed zich de situatie (bijna dagelijks) voor dat zijn kind tegen hem in opstand kwam als hij thuis kwam. Na een zware dag zag er voor hem het thuiskomen er dus heel anders uit dan hij zich had voorgesteld. Want hij, moe van zijn werk, wil nog even de tijd krijgen om bij te komen. In plaats daarvan claimt zijn dochter hem meteen en respecteert dus volgens hem niet zijn welverdiende behoefte aan “rust”. Zijn vraag of hij dit moet accepteren van zijn dochter en of hij zijn grenzen moet aanscherpen, heb ik als volgt aan hem teruggegeven (ja, pasklare antwoorden krijg je bij Happy Family Life niet). Hoe reëel is het om van je kind dat de hele dag zijn vader niet heeft gezien en zich er op verheugd dat je thuis komt, te verlangen dat het haar enthousiasme en liefde nog even moet uitstellen. Wat koopt zij er voor dat je hard gewerkt hebt – ook al doe jij dit vanuit je verantwoordelijkheidsgevoel voor het gezin, zorgen voor inkomen etc.? Zij is blij je te zien en wil ze dat in alle opzichten aan je laten merken. Dus denk je dan dat ze kan zien dat dit voor jou met respect en ruimte voor jezelf te maken heeft? Hiermee zeg ik niet dat je niet af en toe eens duidelijk mag vragen om rust en even pauze. Maar, als dit een structurele eis is, kijk dan eens naar wat je tegen houdt om bij thuiskomst gewoon die leuke, enthousiaste, geïnteresseerde vader te zijn, misschien gewoon jezelf te zijn. Wat houdt je tegen? Is het bijvoorbeeld niet zo dat als er nog even iemand belt van kantoor terwijl je net 5 minuten thuis bent je je nog wel even kunt vermannen? En het feit dat je mij de vraag stelt en twijfelt geeft mij al aan dat je eigenlijk al lang weet wat je wilt. Daar gaat het om. Dat antwoord heeft je Hart je al lang gegeven. Alleen zit je nog iets in de weg. Een gedachte die misschien zegt: “Maar als ik er aan toegeef, heeft ze gewonnen en verlies ik de controle voor altijd”, of “Ziet ze nou niet dat ik het zwaar heb?”. En weet je wat nou zo mooi is? Dat als je echt vanuit je Hart kiest (wat je op dat moment ook kiest) het verstand als het ware in je Hart de plaats laat innemen van de vertaler van het echte gevoel. Denken vanuit je hart is denken vanuit vertrouwen, vanuit het NU, daar zit je pure ik, en die weet of iets waar of niet waar voor je is. En als je van daaruit handelt en dus vanuit die pure waarheid (zuiverheid), dan snapt je kind waar het om gaat en zal ze dat respecteren. Als dat een keer is dat je “rust” nodig hebt en dat is voor jou op dat moment echt waar, dan zal ze dat respecteren. Maar als de vraag wordt vertroebelt door allerlei bijkomstige, niet terzake doende overtuigingen (ik ga mijn controle verliezen, of als ik dit nu toesta dan …. (vul zelf maar in), dan zul je zien dat het contact met je kind niet gaat zoals je graag wilt. Ze daagt je uit om eerlijk te zijn tegenover je zelf en van daaruit te communiceren.
Bij een van de deelnemers van de workshop “Opvoeden vanuit het Hart”, deed zich de situatie (bijna dagelijks) voor dat zijn kind tegen hem in opstand kwam als hij thuis kwam. Na een zware dag zag er voor hem het thuiskomen er dus heel anders uit dan hij zich had voorgesteld. Want hij, moe van zijn werk, wil nog even de tijd krijgen om bij te komen. In plaats daarvan claimt zijn dochter hem meteen en respecteert dus volgens hem niet zijn welverdiende behoefte aan “rust”. Zijn vraag of hij dit moet accepteren van zijn dochter en of hij zijn grenzen moet aanscherpen, heb ik als volgt aan hem teruggegeven (ja, pasklare antwoorden krijg je bij Happy Family Life niet). Hoe reëel is het om van je kind dat de hele dag zijn vader niet heeft gezien en zich er op verheugd dat je thuis komt, te verlangen dat het haar enthousiasme en liefde nog even moet uitstellen. Wat koopt zij er voor dat je hard gewerkt hebt – ook al doe jij dit vanuit je verantwoordelijkheidsgevoel voor het gezin, zorgen voor inkomen etc.? Zij is blij je te zien en wil ze dat in alle opzichten aan je laten merken. Dus denk je dan dat ze kan zien dat dit voor jou met respect en ruimte voor jezelf te maken heeft? Hiermee zeg ik niet dat je niet af en toe eens duidelijk mag vragen om rust en even pauze. Maar, als dit een structurele eis is, kijk dan eens naar wat je tegen houdt om bij thuiskomst gewoon die leuke, enthousiaste, geïnteresseerde vader te zijn, misschien gewoon jezelf te zijn. Wat houdt je tegen? Is het bijvoorbeeld niet zo dat als er nog even iemand belt van kantoor terwijl je net 5 minuten thuis bent je je nog wel even kunt vermannen? En het feit dat je mij de vraag stelt en twijfelt geeft mij al aan dat je eigenlijk al lang weet wat je wilt. Daar gaat het om. Dat antwoord heeft je Hart je al lang gegeven. Alleen zit je nog iets in de weg. Een gedachte die misschien zegt: “Maar als ik er aan toegeef, heeft ze gewonnen en verlies ik de controle voor altijd”, of “Ziet ze nou niet dat ik het zwaar heb?”. En weet je wat nou zo mooi is? Dat als je echt vanuit je Hart kiest (wat je op dat moment ook kiest) het verstand als het ware in je Hart de plaats laat innemen van de vertaler van het echte gevoel. Denken vanuit je hart is denken vanuit vertrouwen, vanuit het NU, daar zit je pure ik, en die weet of iets waar of niet waar voor je is. En als je van daaruit handelt en dus vanuit die pure waarheid (zuiverheid), dan snapt je kind waar het om gaat en zal ze dat respecteren. Als dat een keer is dat je “rust” nodig hebt en dat is voor jou op dat moment echt waar, dan zal ze dat respecteren. Maar als de vraag wordt vertroebelt door allerlei bijkomstige, niet terzake doende overtuigingen (ik ga mijn controle verliezen, of als ik dit nu toesta dan …. (vul zelf maar in), dan zul je zien dat het contact met je kind niet gaat zoals je graag wilt. Ze daagt je uit om eerlijk te zijn tegenover je zelf en van daaruit te communiceren.
Kortom, gebruik af en toe even de pauzeknop en vraag je even af wat er gebeurt en waarom. Het leuke hiervan is dat als je dit regelmatig doet het een soort van automatisme wordt, dat je veel ruimte en meer plezier gaat geven. Het is de moeite van het proberen waard. Ook na een gebeurtenis, die anders is verlopen dan je had gehoopt, is het zinvol om nog even daarop te reflecteren. Want dan wordt je je bewust van wat je toen allemaal dacht, welke hindernissen je allemaal zag. Vraag je vervolgens eens af of ze echt waar zijn. Of, had je Hart je niet al lang ingegeven je over de hindernis heen te zetten, maar zat je nog vast in je hoofd, in je gedachten. Een leuke oefening die zal bijdragen tot een groter inzicht in jezelf en in je kind. Dat maakt het juist zo leuk om te doen. Dus ga de uitdaging aan en geloof dat opvoeden “samen leren, samen groeien is”. Veel plezier.
