Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Erna van ’t Westeinde.
‘Ben je alweer op vakantie geweest?’, wordt van verschillende kanten gevraagd, als ik na een week Toscane Carmen naar school breng. Het klinkt ook te mooi om waar te zijn: voor je werk op vakantie gaan naar Toscane. Verplicht de beste campings van het gebied ontdekken. Maar het lijkt allemaal mooier dan het is. Deze reis had als belangrijkste doel het fotograferen van een vakantiesituatie voor de voorkant van de nieuwe reisgids. En dat is keihard werken.We lopen dagen achtereen in de bloedhete zon over campings om de mooiste plekjes te zoeken, de liefste kinderen te vinden en de daarbij leukste ouders. Want eerlijk is eerlijk: we maken het graag iets mooier dan het in werkelijkheid is. Fotografen Fred en Ed rennen over de campings en wij zoeken de spullen bij elkaar die ze willen gebruiken voor de foto’s. Families worden gevraagd om medewerking, fietsen worden geleend, handdoeken genadeloos van droogrekjes getrokken, omdat ze de plaatjes mogelijk kunnen verstoren. Wij draven tussen de caravans door, terwijl luierende toeristen ons voor gek verklaren maar stiekem toch kijken wat er allemaal gaande is.
Iedere avond bel ik plichtsgetrouw naar huis om te vragen hoe het gaat. ‘Hoeveel nachtjes nog, mama?’, vraagt Tristan als ik hem aan de lijn heb. ‘Nog twee nachtjes slapen, dan ben ik er weer’, antwoord ik. ‘Twee nachtjes nog, dat duurt lang. Ik mis je zo, waarom ben je zo ver weg?’ Ik leg het verhaal uit en krijg vervolgens Carmen aan de lijn met de verwachte vraag:
‘Hoeveel nachtjes nog, mama?’
‘Nog twee nachtjes slapen, dan ben ik er weer.’, herhaal ik.
‘Twee nachtjes, joepie, dat is snel.’, gilt Carmen door de telefoon.
Tja, het glas is halfleeg of halfvol. Na deze dagelijkse gesprekken voel ik me toch even heel schuldig over mijn afwezigheid. Maar ik weet dat het thuis allemaal goed geregeld is en dat Humphrey de kinderen goed verzorgd.
‘We hebben heel gezond gegeten, mam’, verzekeren de kinderen me als ik ze de laatste avond aan de lijn heb. Ik betwijfel het waarheidsgehalte en dat blijkt later ook geheel terecht te zijn. MacDonalds, pannenkoeken, gehaktballen van Ikea. Mijn man zegt dat hij graag kookt, in werkelijkheid schakelt hij liever de hulp van anderen in.
Het is een stressvol deel van mijn werk: het reizen en campings bezoeken. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook één van de leukste dingen om te doen. Toch ben ik weer blij na een week weer op Schiphol aan te komen. Ik word er opgewacht door man en kinderen, die staan te zwaaien in de aankomsthal.
‘Mama, ik heb je zoveel gemist.’ Met uitgestrekte armen komen ze allebei op me af rennen. Dat is lekker thuiskomen. Ik heb mijn armen vol met tekeningen en kinderen. Ze zijn vrolijk en vertellen honderduit over alle dingen die ze met papa de afgelopen week hebben gedaan. Het klinkt als één groot feest en ze zijn het roerend met elkaar eens. De ideale broer en zus. Maar het duurt helaas nooit lang. Nog voor we in de auto zitten maken ze ouderwets ruzie en dat gaat de hele reis naar huis door. Ik snak naar rust, na deze vermoeiende rit. Ik ben echt aan vakantie toe.
