Vasthouden of Loslaten 2

Tweeëneen half jaar geleden schreef ik dapper, in een column over “vasthouden of loslaten”:
“Het loslaten van angsten, zowel irrationele angsten als ‘gegronde’ angsten gaat me steeds beter af. Ook het loslaten van een dwanggedachte als ‘Hij moet bij mij blijven want anders…’ gaat me erg goed af tegenwoordig. Ik laat deze gedachte dan ook regelmatig los.”
En inderdaad was ik heel lang niet meer met deze angsten bezig geweest – maar nu zit ik er opeens weer middenin.

Vorig jaar was ik met P aan het praten over wat we allemaal nog wilden doen in ons leven. Hij vertelde me dat er wel iets was, maar dat dat in de praktijk toch niet zou kunnen. Ik schrok. Wat zou hij dan niet kunnen doen? En waarom niet? Hij vertelde dat hij er een paar maanden tussenuit zou willen, om in zijn eentje op de motor door Europa trekken. Ik zag het probleem niet zo. Dan doe je dat toch gewoon?

Hij kocht een motor en is weer lekker gaan rijden wanneer hij maar kon en de datum werd geprikt. Mei en juni 2009 zou het gaan gebeuren. Natuurlijk mijn lief, helemaal goed. Er zijn wat praktische dingen waar ik dan wat hulp van vrienden bij moet vragen, maar er is tijd genoeg en dat zien we dan wel! Wat een geweldige vrouw was ik toch, dat ik mijn man de ruimte kon geven. Ik gaf hem al die vrijheid, natuurlijk, vanuit mijn hart en ik gun hem die vrijheid zoals hij mij ook alles wil geven wat ik nodig heb. Gelukkig en tevreden gingen we weer verder met ons leventje.

Tot een week geleden dan. Toen ging hij een paar dagen met vrienden naar de Ardennen zoals ze bijna elk jaar doen in het najaar. Ik vind dat geweldig voor hem en ik geniet die paar dagen ook altijd van het samenzijn met zoon L en wat afspraken met vriendinnen. Maar nu leek het ineens een soort generale repetitie voor wat zich in mei en juni, over een paar maanden al!, zou gaan afspelen. Ik was razend! Ik was boos! Ik voelde me in de steek gelaten. Alles wat er die dagen niet lekker liep was zijn schuld. Per ongeluk had hij de haargel meegenomen maar voor mijn gevoel was dat een groot teken van zijn egoïstische gedrag. Zie je dat hij helemaal niet aan mij denkt maar alleen maar met zichzelf bezig is! Wat denkt hij wel! Dat hij me zomaar alleen kan laten en dat ik hier ga zitten wachten? O jee. De drama queen was losgebroken. Geen greintje relativeringsvermogen meer. Alleen maar emotie en oude pijn.

Toen hij thuiskwam hebben we erover gepraat, samen, en inmiddels ook met vrienden. Ik weet dat er niets aan de hand is. Ik weet dat hij gewoon gaat toeren door Europa en dan weer terugkomt, en dan hoogstens wat dingen in z’n werk zal veranderen. Ik weet het allemaal zo goed.

Maar ik voel iets heel anders. Ik voel me een klein meisje dat in de steek gelaten werd door haar vader, vroeger, en een vrouw die door haar geliefde nu in de steek gelaten wordt. Waarom wil iemand zolang van mij weg, als hij van me houdt? Omdat ik nooit zoiets zou doen kan ik niet goed begrijpen hoe hij dat wel kan. Ik weet dat dat irrationeel is. En ik weet dat stevig vasthouden en aan zijn been gaan hangen en zorgen dat hij nooit weggaat niet echt een gouden oplossing is. Maar wat dan wel? Vertrouwen natuurlijk, loslaten natuurlijk, girlpower en vriendinnen natuurlijk. Al die lessen die ik andere vrouwen in dit soort situaties leer, natuurlijk. Als ik heel eerlijk ben dan weet ik dat ik die paar maanden wel zal overleven. Maar of we ook in die periode kunnen spreken van een glorieuze vrouw, met mijzelf in de hoofdrol van mijn leven? Ik geloof dat ik nog even wat werk te verrichten heb voor ik zover ben dat ik in mei die geweldige echtgenote weer kan zijn die lachend en vol trots en vertrouwen haar man uitzwaait…

Wordt vervolgd!

liefs, Marielle