Internationale vrouwen in Nederland

Ik had van de week een lunch van mijn Internationale Vrouwen Club. Dat zijn erg informele en gezellige bijeenkomsten, waarbij er heerlijk gegeten wordt. Alle vrouwen nemen een gerecht mee. De tafels staan vol met gerechten uit o.a. China, Vietnam, Roemenië, Italië, Spanje, Hongarije en Engeland.

Warme gerechten, salades en de heerlijkste taarten. En ondanks dat er ook een aantal Nederlandse dames lid zijn, komen er weinig Nederlandse gerechten op tafel. Op google ben ik gaan zoeken naar typisch Nederlandse gerechten, waarmee ik de buitenlandse dames blij zou kunnen maken. Maar ja, ik moet zeggen dat poffertjes, of zuurkool en hutspot toch een beetje simpel afsteken bij de gerechten die er op tafel komen. Nu kan het ook aan mij liggen, ik ben meer van het kletsen dan van het koken. Er vinden dus ook leuke gesprekken plaats, in het Engels omdat dat de algemene conversatietaal is, maar zo af en toe met een Nederlands gesprek tussendoor. Ik weet dat “de expat vrouw”, als die al bestaat, vaak een imago heeft van verwend, bekakt en rijk. Het kan door de omgeving komen, maar Eindhoven leent zich niet echt voor dit imago, ik kom weinig van deze vrouwen tegen. Meestal zijn het vrouwen die vrolijk zijn, enthousiast, in hun eigen land gewend waren te werken en hier gewoon proberen een nieuw leven op te bouwen. Waarbij ze vaak niet weten hoe lang ze blijven en soms voorgoed blijven. Of tussen hun thuisland en Nederland heen en weer reizen. Velen hebben bij aankomst eerst de Engelse taal moeten leren, omdat de kinderen naar een internationale school gaan, waarbij Engels de voertaal is. Het vele reizen, leven in een andere cultuur en het leren van een andere taal kost veel energie. Ik heb dat zelf ervaren toen ik in Marokko woonde. Het leren van de Nederlandse taal is niet voor iedereen even makkelijk. En ze merken dat veel Nederlanders het leuk vinden om Engels te praten. Ik heb wel eens moeite met mensen die hun hele leven in Nederland hebben gewoond, vaak ook nog op dezelfde plek, nooit nieuwe winkels hebben hoeven zoeken, nieuwe vrienden hebben hoeven maken en dan commentaar hebben op buitenlanders die naar ons land komen. Ik weet hoe moeilijk en zwaar het leven in een andere cultuur kan zijn. Een beetje begrip en vriendelijkheid kan het leven dan een stukje makkelijker maken. We praten tijdens de lunch over de verschillen tussen onze culturen. Ik wist het wel, maar toch is het weer goed om zo af en toe te horen hoe wij als Nederlanders over komen. En zonder te generaliseren, sommige dingen kloppen gewoon en vind ik ook lastig om mee om te gaan. Nederlandse kinderen zijn zo wild, schreeuwen zo hard en zijn zo brutaal, hoor ik dan. Ik vind ook dat onze jongens vaak wild zijn, hard schreeuwen en proberen een grote mond op te zetten. Ik erger me er vaak aan, maar misschien komt het ook door ons zelf en zijn we niet het goede voorbeeld. Ik schreeuw ook als ik boos ben. Weet dus weer waar we deze weken aan gaan werken. Natuurlijk zijn er ook leuke kanten aan ons Nederlanders. Vriendelijk, open, behulpzaam, klopt allemaal! Ik en natuurlijk onze kinderen zijn ook vriendelijk, open en behulpzaam…. Als het kon zou ik van iedere cultuur iets willen hebben. Lef en zelfvertrouwen, zoals vaak alleen Amerikanen in een groep mensen durven te gaan staan en het woord voeren. De spontaniteit en warmte van Italianen en Spanjaarden. De saamhorigheid van vrouwen onderling zoals in Marokko. De rustige uitstraling van vrouwen uit Azië. De emancipatie van vrouwen uit Denemarken. En de vrijheid, openheid en gezelligheid van Nederland. Als het kon zou ik alle andere vrouwen uit de wereld een beetje van onze vrijheid en openheid gunnen. Het gevoel van Koninginnedag, de Elfstedentocht of een WK voetbal. En ook al komt het niet elke dag voor, je nooit eens zo voelen, daar zou ik niet meer zonder kunnen. Uit de band springen, gek doen, je als een kind gedragen. Zeggen wat je denkt, tegen wie je wil. Dat is voor mij toch wel typisch Nederlands. Maar dan wel met respect, dat is het voorbeeld dat ik voor mijn kinderen wil zijn.