Een brief aan Prinses Máxima

Deze keer geen column, maar een brief van mij aan onze Prinses. De rationalist in mij zei dat het geen zin had om hem te versturen. Maar mijn intuïtie gaf de doorslag. Haar uitstraling is zo warm. Ik hoop dat dat zo blijft, ondanks dat ze voor de 2e keer kennis heeft gemaakt met de koudheid van onze cultuur. Eerst toen haar vader niet bij de bruiloft mocht zijn en nu weer, nu ze vanuit haar hart spreekt. Tijdschriften vol worden er geschreven over de zachtheid van India en de wijsheid van China waar we zo naar op zoek zijn. Het staat haaks op de Nederlandse botheid, maar misschien zijn we juist daarom wel zo op zoek. Daarom dus een hart onder de riem van mij.

Geachte Prinses Máxima,
Toen ik uw toespraak van 24 september jl. op televisie zag, kon ik niet anders dan onder de indruk zijn. Van uw uitstraling en uw woorden. Ik ben een Nederlandse moeder, die samen met mijn echtgenoot vier jaar als expat in Marokko heeft gewoond. Van dicht bij heb ik meegemaakt hoe het was om in een compleet andere cultuur terecht te komen. Ik heb lang moeten wennen, vond het vaak moeilijk, echter heb er veel van geleerd en kijk er uiteindelijk positief op terug. Daarom begrijp ik wel de angst van de doorsnee Nederlander voor andere culturen, begrip is een ander verhaal.

U en ook ik, zijn verder dan sommige mensen. Jammer van de negatieve reacties op uw toespraak. Ik denk dat er mensen zijn die onzeker zijn over dat ene koekje bij de koffie, te bang voor veranderingen zijn, of misschien zich ervoor schamen omdat het zo zuinig lijkt. Ik geef ook één koekje aan een Marokkaanse moeder als die bij mij koffie komt drinken en krijg van haar een schaal met koekjes tijdens de Ramadan. Ik hoef niet te doen wat zij doet en zij niet wat ik doe. Maar als ik zou willen mag dat wel, ik vind dat nl. typisch Nederlands. Vrijheid van keuze.

Ik heb veel vertrouwen in de toekomst van onze kinderen. Ik zie het terug op school, waarbij Achmed en Mohammed voor hun gelijk zijn aan Piet en Klaas. Ik hoop dat u voor hun doorgaat met uw pogingen om die mensen, die niet zo veel contact hebben met andere culturen te bereiken. Ze te vertellen hoe het voelt om een andere culturele achtergrond te hebben.

U bent voor mij een prachtig voorbeeld van een werkende moeder. Ik merk dat de cultuur van “schuldgevoelens” waarin ik ben opgegroeid van invloed is op mijn participatie in het werkproces, net als vele Nederlandse moeders met mij. Ik maak daar via mijn bedrijf Spiegeltueel, moeders bewust van. O.a. door het schrijven van columns voor mamas.nl, waarin deze brief ook terug zal komen. Zodat moeders hun leven indelen op basis van wat ze zelf willen en niet vanuit angst en schuldgevoelens.

Volgens mij is dat wat alle moeders aan hun kinderen door willen geven, ongeacht welke culturele achtergrond.

Hoogachtend,
Astrid Geel