Ik ben een muts… & proud of it!

Ik geef het toe, ik gedraag me wel eens als een ontzettende muts. Nét de verkeerde dingen eruit flappen op het meest ongunstige moment. Totaal overdressed op een feestje verschijnen.

Een ongezouten mening ventileren tegen mijn (verbaasde) gesprekspartner over iemand die diegene ontzettend lief blijkt te hebben. Van die momenten dat ik wens dat ik alsjeblieft in rook kon opgaan.

Toch zijn zulke momenten erg leerzaam (& hard to forget!). Voortaan tel ik even tot 10 voor ik er ongenuanceerd wat uitflap. Verdiep me voorafgaande aan een feestje in de gastenlijst & dresscode en probeer niet zomaar blind af te gaan op uiterlijkheden. Op deze manier leer ik bewuster te luisteren en te zien. Zo zie ik niet alleen waar ik naar kijk maar probeer ik ervoor te zorgen dat ik kijk naar wat ik zie.

Het is ok om een muts te zijn. Mits ik het vaker niet ben dan wel natuurlijk, en als mijn zelfvertrouwen het nog kan handlen.

Wanneer ik oprecht over zelfkennis beschik weet ik dat ik (naast lief, aardig, gastvrij, intelligent, creatief en vrolijk ), af en toe vreselijk onbeholpen ben, me ronduit horkig kan gedragen en totaal onredelijk kan flippen tegen mijn kinderen als ze iets doen wat eigenlijk helemaal niet zo erg is. Heerlijk, bewust mutsen! Ik bekijk mezelf van een afstandje en spreek mezelf toe dat ik best even mag razen en ontladen. Daarna heb ik altijd een beetje spijt. Bied mijn excuses aan mijn lieve schatjes aan (en alle anderen die ik met mijn gemuts heb gekwetst, beledigd en/of genegeerd). Neem ik mezelf plechtig voor het de volgende keer beslist beter te doen en ga opgelucht en goedgemutst over tot de orde van de dag. Op deze manier kan ik mutsen en mezelf steeds op een ander level brengen. Dit alles beweegt me er toe het lef en vertrouwen te hebben mijn dromen achterna te gaan.

En laten we wel wezen, af en toe mutsen levert nog steeds de meest ontwapenende verhalen om te delen!