Is het woord emancipatie nog wel van deze tijd?

Ik heb al heel wat paden gelopen in mijn leven. Die van ambitieuze jonge dame die graag opklom van secretaresse tot intercedente. En toen ik daar uit kwam vond ik niet wat ik had gedacht te vinden. Als secretaresse werkte ik heel hard, 1001 dingen tegelijk, wat een heel voldaan gevoel gaf. Wellis waar had intercedente meer aanzien, ik had nog nooit zo’n rustige baan gehad. Later, als expat vrouw in Marokko, had ik geen baan, wel genoeg verhalen, over het leven in dat verre land en een persoonlijke ontwikkeling waar ik anders 10 jaar over had gedaan.

Terug in Nederland lukte het mij niet om gelijk door te lopen en ons kind naar de crèche te brengen. Ik vond dat hij wel genoeg veranderingen had meegemaakt. Dus liep ik door en kreeg onderweg nog twee kinderen erbij. Het was zo langzamerhand meer rennen dan lopen geworden. Op bepaalde momenten 24 uur per dag. Waardering? Ik krijg het elke dag van mijn gezin. En heb het uit mezelf gehaald, maar niet van de maatschappij. Het verbaast me elke keer weer hoe vaak er gesproken wordt over gedragsproblemen bij kinderen. Maar hoe weinig in rust opvoeden belangrijk wordt geacht. Liever rent men als een gek door. Carrière, ambities, emancipatie, ploetermoeders, combimoeders. Is dat dan vooruitgang, of zijn we een modderpad ingelopen. 

Ik wordt 40 volgend jaar, tijd om de balans op te maken. Zoals zovele met mij doen op deze leeftijd. Ik kijk even terug, met tevreden. Het had op sommige punten vast beter gekund, echter het was niet voor niets. Ik heb in een werelddeel gewoond waar vrouwen minder rechten hebben dan bij ons. Het maakt nog steeds dat ik elke dag weer blij ben dat ik de kans heb onze kinderen iets extra mee te geven. Rust, regelmaat, reinheid en ruimte. Ruimte om kind te zijn. Zonder stress, zonder geren.

Ik heb helemaal niets tegen vrouwen die werken. In tegendeel, ik vind het geweldig als een vrouw de zorg over kan laten aan een ander. Daar kan ik nog wat van leren. Ik heb wel wat tegen vrouwen die heel hard schreeuwen hoe belangrijk het is om te werken. Is het zo belangrijk, of maakt het hun belangrijk? Dat is nu precies wat ik geleerd heb van al die jaren thuisblijfmoederschap. Om niet meer te schreeuwen. Kinderen luisteren nl. niet als je schreeuwt, wel als je inspirerend praat en ook naar hun kunt luisteren. Daarvoor heb ik wel even goed in de spiegel moeten kijken, om te weten waar dat schreeuwen vandaan kwam.

Emancipatie is een beeld wat ik uit de klaagzangen van oudere vrouwen ken. Ik hou me daar echt niet meer mee bezig. Ik voel me gelijkwaardig, daar bestaat geen enkele twijfel over. Dat beeld krijgen onze jongens mee. En tegelijkertijd ben ik zorgzaam. Daar wil ik de ruimte voor hebben. Omdat ik het belangrijk vind. Warmte, gezelligheid, geborgenheid, het is niet alle kinderen gegund. Het geeft een basis voor je hele leven.

Volgens mij zijn er veel vrouwen die ook best graag weer willen werken, maar dan zonder stress en geren. Omdat dat heel simpel doorslaat op de kinderen. En daar is niemand mee gebaat. Laat wat meer voorbeelden zien van mensen die het aangedurfd hebben om een paar jaar meer te zorgen dan te werken. Wat dat voor persoonlijke ontwikkeling geeft. Een proces dat ik elke vrouw en meer nog elke man zou gunnen. Het ontwikkelen van moederlijke eigenschappen maakt elk mens zachter. Daar zou onze maatschappij ook zachter van worden.

Kijk naar wat onze kinderen nodig hebben, in plaats van wij als moeders. Vergeet even zaken als aanzien en carrière. Volgens mij praten we dan vanuit wijsheid en daarmee zijn we het punt van gelijkwaardigheid allang gepasseerd. En creëren we een zinvol pad voor volgende generaties.

Astrid Geel