Een nieuwe kamer

Met haar handen in haar zij kijkt Carmen haar slaapkamer rond. We hebben afgesproken, dat het tijd is om deze grondig aan te pakken. Ze is immers al zeven jaar en dat betekent: tijd voor een “volwassen” slaapkamer. De Disney-prinsessen kunnen gewoon niet meer. Veel te roze. De verkleiner op haar bed met prinsessen-opdruk is bedoeld te voorkomen dat kleuters uit bed vallen. “Kinderachtig”, snuift Carmen hooghartig. En die gordijnen! Met eveneens prinsessen op een roze achtergrond. Aan het hele gezicht van mijn dochter is af te lezen, dat haar kleuterkamer niet meer bij haar past. Tijd voor iets nieuws.

Uiteraard ben ik het helemaal met mijn meisje eens. Als kind is je slaapkamer toch jouw domein, een beetje je eigen huis. Dat wil je helemaal naar eigen smaak inrichten. En zoals ik regelmatig de woonkamer van stijl verander, is het ook in de kinderkamer gepast mee te groeien met je leeftijd en smaak. Carmen ontpopt zich als een ware binnenhuisarchitecte. Jarenlang was roze haar favoriete kleur, nu is dat blauw, paars, oranje én goud. Het toeval treft, dat we onlangs in een reclamefolder een kroonluchter hebben gezien, die al deze kleuren bevatte. De papierbak werd op zijn kop gezet, om die bewuste folder weer boven water te toveren. Deze lamp moest de basis worden van de slaapkamer nieuwe stijl.  De lampenfabriek heeft de kroonluchter de passende naam ‘Jaipur’ gegeven.  Het roze prinsessen gaat blauw-paars-oranje orientaals worden. Ik kan mij goed vinden in de nieuwe stijl van Carmen en kijk net zo enthousiast uit naar de gedaantewisseling als zij dat doet.

Het leeghalen van de oude kamer is relatief eenvoudig. Resoluut gooit Carmen een heleboel speelgoed aan de kant, voornamelijk geselecteerd op kleur. Een stapel peuter- en kleuterspullen werd aan de kant geschoven en te koop aangeboden op “Marktplaats”. Ik ben blij met dit initiatief. Het verkopen van oud speelgoed  betekent, dat ik niet de deur uit hoef om de spullen ergens onder te brengen. Bovendien levert het een beetje geld op, dat weer in nieuwe dingen kan worden geïnvesteerd. Ik ben dol op marktplaats.

Na een uurtje schroeven is het bed ontdaan van kleuterbeveiliging en ziet het er uit als een echt bed. “Nu moeten we de stad in, mam”, roept Carmen. “Er moeten een heleboel kussens in, zodat het een bank wordt als ik er niet in slaap”. Ik juich inwendig, want als kind had ik ook zo’n bed-bank combinatie. Een heleboel kussens maken van het bed een comfortabele bank. Een snelle berekeing leert, dat we er minstens tien nodig hebben, die we in verschillende winkels vinden. We testen hem even samen om ze zien of hij wel lekker zit. Heerlijk. Ik denk stiekem weer terug aan mijn eigen kamertje, waar ik als kind urenlang tussen de kussens kon hangen met een boek.

Het kindertafeltje wordt vervangen door een echt bureau, het stoeltje door een bureaustoel op wielen. Het speelgoed op tafel wordt vervangen door glazen, die met waxinelichtjes op batterijen zorgen voor een gezellige sfeer. Langzaam maar zeker is er van kleuterkamer maar weinig te herkennen. Mijn dochter wordt ouder en haar slaapkamer groeit met haar mee.

Na een klein dagje schuiven is de kamer eindelijk klaar. “Zo is mijn kamer goed”, zegt Carmen, terwijl ze trots om zich heen kijkt. Het is een echte grote meiden kamer geworden, precies zoals ze zelf is. “ik ga nu op mijn bank lezen, mam”, vervolgt Carmen. “Mag ik daar wat drinken en een koekje bij?”.

Ik ga naar de keuken en schenk snel twee glazen in, om weer snel naar boven te gaan en samen met mijn dochter te genieten van de nieuwe kamer. Maar boven aan de trap, zie ik dat de deur van Carmens domein is dicht gedaan. Vreemd, dat deed ze eigenlijk nooit. Dichterbij gekomen valt op, dat er papiertjes op de slaapkamerdeur zijn geplakt. Met dikke viltstift zijn er boodschappen op geschreven. “Verboden ingang”. “Eerst kloppen”. “Privé terrein”. Tja. Ook dat hoort bij een volwassen kamer.

Ik trek me maar snel terug naar mijn eigen bank in de woonkamer die, nu ik op mijn gemak rondkijk, toe is aan een opknapbeurt.