Gelukkig

Ik zit op de bank met de benen omhoog en wat voel ik mij gelukkig. Waardoor? Wellicht is het de zon die schijnt of het feit dat ik nog een half uurtje heb om te werken, totdat om twaalf uur de kinderen uit school komen. Eigenlijk komt het meer doordat ik zo eerlijk tegen mijzelf durf toe te geven dat ik een doel wil hebben in dit leven.

Een doel dat blijft en niet steeds wisselt. Een doel dat werk heet. En dan niet het werk dat in huis om mij heen ligt. De was, afwas, boodschappen, lopen met de honden. Maar het werk vanuit Spiegeltueel om vrouwen te leren omgaan met emoties en gevoelens. Naar mijn idee komt daar het meeste geluk uit voort. Te mogen voelen, te durven voelen en vooral de tijd te nemen om te kunnen voelen. Geluk van korte duur komt vaak voort uit een mooie auto, een mooi boek, die mooie jurk of tas. Het duurt alleen maar even en dan zul je ergens naar toe moeten gaan om een nieuw stukje geluk aan te schaffen.

Mijn geluk zit van binnen en ja toch ook een beetje in die labtop die ik gekocht heb. Vooral omdat  die me het gevoel geeft van onafhankelijkheid. Nu kan ik overal werken en altijd wanneer ik dat wil. Het hoeft niet, maar als ik wil dan kan dat. Dat gevoel is iets van onze generatie vrouwen, dat je genoeg kennis in huis hebt om naar de winkel te gaan en zo’n ding aan te schaffen. Dat je er mee kunt werken en zelf beslist er het geld voor over te hebben.  Dat is belangrijk, het gevoel onafhankelijk te zijn, maar ook om bij te blijven. Mee te gaan in de technologische ontwikkelingen. Net zo belangrijk als dat je auto kunt rijden.

Ik ken een vrouw van achter in de zestig die voor een groot gedeelte nog steeds onafhankelijk is, ondanks dat ze nooit een eigen inkomen heeft gehad. Doordat ze kan autorijden, in tegenstelling tot veel vrouwen in haar omgeving. Ze kan overal heen, dat maakt haar gelukkig. Maar computeren kan ze niet. Ik herinner me nog haar opmerking, 26 jaar geleden, “kan dat apparaat ook een recept voor een appeltaart geven”. Ze lachten haar uit…. Nu is het mogelijk, maar kan zij het niet. En zelf naar de winkel gaan doet ze niet, die stap is een stap te groot.

Dus ben ik gelukkig met de kleine stap op weg naar onafhankelijkheid die ik heb gezet. Gebruik makend van de modernste communicatiemiddelen ben ik in staat te werken wanneer ik dat wil en waar ik maar wil. En zet ik mezelf niet vast dit alleen tijdens schooltijden te doen. Het kan ’s avonds op de bank en zelfs onder het genot van een wijntje op die Italiaanse camping straks in April. Eindelijk durf ik mezelf ook een doel te gunnen, naast het gezamenlijke doel met mijn man, in harmonie drie kinderen groot te brengen. Ja, daar word ik steeds gelukkiger van.