Bestaan ze nu wel of niet?: Engelen

Weet jij het? Ik denk het, maar zeker weten doe ik niet. Ik heb ze nog nooit gezien, gehoord of gevoeld. Toch heb ik vaak momenten gehad dat ik herkende wat ze bedoelden of beschreven als het over engelen gaat. Kippenvel, of een warm gevoel. Of ’s nachts een stem die tegen me praatte of een hond die maar beef blaffen. Terwijl onze beide honden toch echt stil waren en van het geblaf niet aansloegen.

Moet ik me nu schamen? Of het vervelend vinden dat iemand mij een raar mens vind? Want dat is toch wat er in het dagelijkse leven gebeurd. Je merkt dat “men” er niet gemakkelijk over praat, een beetje lacht, ongemakkelijk gaat doen. En dan zeg je al snel niets meer.

Totdat je een kind krijgt, of twee en in mijn geval drie. Alle drie anders. De middelste heeft niets met engelen. Hij lacht een beetje, als zijn jongste broer praat over zijn contacten met de Engelen. “Die is gek”, zegt hij er nog net niet bij. Onze oudste vindt het vreemd, hij gelooft wat hij kan zien. En ja, hij kan geen engelen zien, dus bestaat het niet. Of wel?

Sinds een paar weken slaapt de oudste slecht. Regelmatig brengt hij ons ’s nachts een bezoek, omdat hij geluiden heeft gehoord en niet meer in slaap kan komen. “Echt mama, natuurlijk kan iemand een ladder tegen ons raam zetten en bij mij naar binnen komen.” De jongste, die bij hem op de kamer slaapt probeert hem duidelijk te maken dat als je gelooft in engelen het allemaal wel goed komt. “Je moet er gewoon in geloven”, zegt hij als een ware positievelling. Ik moet toegeven, hij slaapt als enige van de drie hele nachten door. Sterker nog, we moeten hem er ’s ochtends uitslepen. Slechts een enkele keer wordt hij wakker, als hij niet wakker geworden is terwijl hij moet plassen. Dan is het mis, een nat bed en kruipt hij met schone pyjama bij ons in bed. Waar zijn die engelen dan, vraag ik me af? Konden ze hem of mij niet even een seintje geven, dat het tijd was voor een nachtelijk toiletbezoek? Of werkt het niet zo.

Toch heb ik besloten een beschermengel te kopen voor onze oudste. Dan kan hij die aan zijn bed hangen. Blijkbaar heeft hij moeite met doorslapen omdat hij heel goed beseft dat er inderdaad inbrekers rondlopen op deze wereld. En maken al onze verhalen dat die onze deur voorbij zullen gaan op hem geen indruk. Wat kan het kwaad om hem te ondersteunen op een manier die hoogstens wat vreemd, anders en niet gewend is. Als dat de nachtrust terug brengt is het het proberen waard.

Voor de vrouw in de spirituele winkel waar ik de engel koop is het de gewoonste zaak van de wereld. “Je moet het gewoon vragen en dan helpen ze”, zegt ze me. Is het zo simpel dan? Mijn zoon vind het in ieder geval erg lief dat ik dit voor hem ben gaan doen, hij wil er best in geloven. Dus stellen we de vraag of hij mag blijven slapen als hij naar bed gaat nog een beetje onwennig. Maar elke nacht komt hij weer. Waarop ik hem vertel dat hij het wel zegt, maar eigenlijk bij ons wil komen. Hij wordt er zo gek van dat hij om vier uur ’s morgens de engel naar mijn hoofd gooit, als ik hem streng terug naar bed stuur.

Samen besluiten we onze jongste blij te maken met de engel. Hij wilde er immers ook graag eentje. Ik besluit vervolgens dat het goed is dat de oudste ’s nachts bij ons in bed kruip. Manlief vond mij al veel te streng, ik eigenlijk ook, maar deed een poging om consequent te blijven. “Bij jou voel ik me zo veilig”. Zo klein als hij is weet hij de juiste woorden al te gebruiken. En toch voel ik me niet gemanipuleerd. Ik wil nl. een ouder zijn die veilig voelt, daarvoor mag hij mij ’s nachts zelfs wakker maken. En hoe het kan ik weet het niet, maar hij slaapt nu weer hele nachten door.

Zullen het de engelen zijn of mijn overgave aan zijn diepste wens om dicht bij mij te mogen zijn als hij dat nodig heeft. Voor mij doet het er niet zoveel toe. Het meest belangrijkste is dat we allemaal weer onze nachtrust krijgen. Want als goed uitgeslapen mens gedraag ik me toch zelf ook meer als een engel.

Astrid Geel

www.spiegeltueel.nl