Einde zwangerschapsverlof

‘Hij wil niet!’ Met betraande ogen zit een medewerkster tegenover me. Na vier maanden zwangerschapsverlof is ze weer begonnen met het werk. De afgelopen tijd was fantastisch geweest en de baby deed het geweldig. Een modeljongen. Ze heeft zichtbaar genoten van de maanden thuis met haar eerste kind. Ik luister aandachtig naar haar verhaal. Hoe de bevalling best lastig was en de verloskundige zo’n schat van een vrouw. Hoe onvoorstelbaar het toch was, hoeveel impact zo’n lieve kleine dondersteen op jou als moeder maakt.

Hoe hard hij groeide en hoe gemakkelijk de afgelopen maanden eigenlijk gingen. Je hoorde wel van die verhalen over lastige baby’s, die alleen huilde en alle tijd van hun moeder opslokte, maar voor haar was het genieten met een hoofdletter geweest. Elke dag opnieuw. Minuut na minuut.

Na een tijdje moederen was ze ook wel weer aan werken toe en volgens planning zou de borstvoeding worden afgebouwd, zodat de fles keurig door de verzorgsters op het dagverblijf aan haar zoon zou worden gegeven. Ze had er naar uitgekeken. Het liep allemaal zo voorspoedig, die laatste stap terug naar het arbeidsproces leek zo eenvoudig. Het ging aanvankelijk ook goed. De zorg zou zowel door haar zelf als haar man worden gedeeld, waardoor de dagen dat opvang nodig was beperkt bleef tot twee.  Er was voldoende plaats op het kinderdagverblijf. Hij had zelfs al een paar dagen voor enkele uurtjes gewend en zij had die tijd heerlijk voor zichzelf. Niet eens een beetje heimwee, al was ze natuurlijk wel blij hem weer te zien na die korte adempauze. De leidsters liepen weg met het jochie en ze wilde zo graag weer beginnen met werk.

Maar toch ging het mis. De overstap van borstvoeding naar flesvoeding vond haar baby geen goed idee en hij weigerde resoluut uit de fles te drinken. Alle misleidende trucs die maar voorhanden zijn om een baby aan de fles te krijgen had ze uitgeprobeerd. Verschillende combinaties flesvoeding met borstvoeding. Alle mogelijke speenvormen. Maar het kind bleef hardnekkig zijn fles negeren en zette een keel op totdat hij weer de vertrouwde borst kreeg. En nu ze weer aan het werk was, kwam dat natuurlijk niet gelegen. Want ze wilde laten zien hoe toegewijd ze was aan het werk. Ze kon het zichzelf niet permitteren om iedere dag te veel tijd aan haar zoon te stoppen, want dan zou ze vast niet meer serieus genomen worden in haar carrière. Ze zat hopeloos in de knoei met zichzelf.

Ik keek met herkenning naar de huilende, sterke vrouw tegenover me. Ik kende haar als ambitieuze medewerkster, die tot het uiterste ging om haar doelen te bereiken en al het mogelijke deed om haar afdeling te leiden. Maar nu had zij niet meer de touwtjes in handen. Haar kind besliste. En dat was moeilijk. Ik herkende het moment van mijzelf tien jaren geleden. Het bleek best lastig te combineren: moeder en manager. Althans lastiger dan ik het me vooraf had voorgesteld. Want op papier plan je gemakkelijk in. Werken tijdens schooltijd, parttime werken en thuis werken is relatief eenvoudig te regelen. Een kwestie van overleg en eventueel wat discussie. Daar gaat het bedrijfsleven nog best een heel eind met je mee. Maar die onverwachte dingen zijn moeilijker te handelen, want die zijn vooraf simpelweg niet bekend. En er komen een heleboel niet voorziene activiteiten op jou als moeder af, waarvoor minder begrip wordt getoond.

Een ziek kind wil thuis in bed bij mama. Verjaardagspartijtjes zijn altijd op de dagen dat jij een belangrijke vergadering hebt. Sportclubs trainen meestal op de dagen dat je werkt, en niet op je vrije dag. Jouw kind wordt altijd ingedeeld in de groep die tijdelijk naar het noodgebouw gaat aan de andere kant van de stad, geheel buiten de route naar je werk, waardoor je ook nog moet gaan vragen of je het gehele schooljaar een kwartiertje later mag beginnen. En dat alles begint met de fles, waarvan je baby bepaalt of hij er wel of niet van drinkt.  Ik weet wat dat betekent voor de eerste maanden dat je weer terug gaat werken en je als moeder je stinkende best wilt doen om te bewijzen dat moederschap en ambitieuze medewerksters weldegelijk een bestaande combinatie is.

Ik kijk naar nogmaals aan, nadat ik mijn verhaal aan haar heb verteld.  Er bij neerleggen en gewoon tijdens werktijd borstvoeding gaan geven. En je daar vooral niet schuldig over voelen. Dat is het enige advies wat ik haar kan geven. Het komt uiteindelijk allemaal goed; ik heb nog nooit een persoon ontmoet die zijn hele leven lang uitsluitend borstvoeding dronk. Werkende mama’s nemen zichzelf soms iets te serieus. Want juist die onvoorziene momenten maken de combinatie werk en mama  zo heerlijk perfect imperfect.