Ongewenst gedrag

door Leonie Linssen.
Deze zomer heb ik enorm genoten van het heerlijke weer. Met mijn lief wild gekampeerd aan de Maas op een verloren strandje, samen met twee vriendinnen die er ook tijdelijk verbleven. We genoten dagelijks van de stilte van de natuur, de langsvarende schepen, van intense gesprekken, het zwemmen in het koude water en een koel glas wijn. Tot de familie X op het strand verscheen.
De eerste dagen bestond familie X uit oma met vriendin en kleinkinderen. Oma was van het volkswijktype, had lange, wit opgeplakte nagels en haar handen waren versierd met tientallen zilveren ringen. Haar bruine weelderige pruik stond wat vreemd bij haar oude rimpelige gezicht. Maar eigenlijk was er niks mis met familie X. Totdat zoon Y met zijn vrouw verscheen. Laten we hem hier Sjonnie noemen. Sjonnie was van het type anabole steroïden: een grote stevig gespierde man met brede schouders die zijn bovenlijf had versierd met een halve meter tatoeages. Sjonnie was een stoere man die dat ons ook graag wilde laten zien.

Het begon ermee dat hij oog kreeg voor een kano op het strand. Hij keek even rond, zag dat wij naar hem keken en vroeg toen of de kano van ons was. ‘Nee, hij is van de mensen van het restaurant.’ zei onze vriendin die ik hier Meermin zal noemen, Voor Sjonnie was dat blijkbaar het teken dat hij hem mocht gebruiken, want hij begon direct het water uit de kano te scheppen.

Meermin was het tegenovergestelde van het type Sjonnie. Meermin had natuurgeneeskunde gestudeerd, hield van spiritualiteit en was wat je noemt van het zweverige type. Meermin ergerde zich buitengewoon aan de brutaliteit van Sjonnie. Ikzelf ook, maar ik ben niet zo goed in het direct aanspreken van agressief uitziende types op incorrect gedrag. Meermin wel. ‘Hey’, riep ze, ‘Hij is niet van jou. Ik vind het niet zo leuk dat je dat nu doet.’ Hij ging gewoon door, dus riep ze het nog een keer. Als reactie gooide hij met een agressief gebaar de kano een stuk verder op het strand, bovenop een grote steen. Blijkbaar accepteerde hij nu wel dat hij te ver ging, al was het niet van harte.
Wij zuchtten diep.

In de Maas stonden meters lange ijzeren palen, bedoeld voor de scheepvaart. Sjonnie ging even later het water in, en begon met grote agressieve bewegingen te rukken aan een van de palen. Weer was het dappere Meermin die riep dat hij ermee op moest houden, dat dit niet kon. We ergerden ons allemaal rot aan zijn gedrag. Meermin keek me aan, sloot haar ogen en zei: ‘Liefde. Ik moet liefde naar hem sturen anders word ik gek van mijn boosheid. Liefde!’ Ze pufte een paar keer en maakte met haar handen korte gebaren vanuit haar hart richting Sjonnie.

Haar reactie verraste mij. ‘Ik wil niet blijven hangen in mijn frustratie en mijn middag door hem laten verpesten’ verklaarde ze me. ‘En dit is het enige dat mij helpt.’ Vijf minuten later werd ik weer verrast, toen ze Sjonnie haar luchtbed aanbood: ‘Misschien leuk voor de kinderen om mee het water in te gaan’. Sjonnie keek ook verrast op en nam haar aanbod dankbaar aan. De kinderen hadden de grootste lol en Sjonnie gedroeg zich verder voorbeeldig. Aan het eind van de dag spoelde hij het luchtbed nog even af voordat hij het met een dankjewel terugbracht.

Ik was ontroerd door de mooie reactie van Meermin en het effect hiervan op Sjonnie. Het was ook een confrontatie met mezelf: zou ik het hebben gedurfd hem aan te spreken? Waarschijnlijk had ik me laten leiden door mijn angst. Het was een mooie les en een voorbeeld om te zien hoe het ook anders kan.

Liefde. Stuur vooral liefde naar degenen waar je boos op bent. De wereld gaat er daardoor vast anders uitzien.

Hoe reageer jij op ongewenst gedrag?